Sommige zaken kunnen het daglicht beter niet bereiken en die houdt je “In den Doofpot“. Het gelijknamige restaurant in Leiden van mijn oude vriend Anton Verschelling is een knipoog naar Anton’s zakelijk leven en eigenlijk ook het leven van uw eigenste Dutch Foodie. Want hebben wij niet allemaal zo onze geheimen? Reden voor mijn bezoek is de 50ste verjaardag van mijn vriend Richard. Die vierde zijn verjaardag eerder met een groots feest, en de DF wilde graag voor zijn verjaardag iets bijzonders doen, maar dan in klein gezelschap. Richard woont in Leiden en In den Doofpot is zonder twijfel het beste restaurant van Leiden. Onze gemeenschappelijke vriend Xavier schoof spontaan aan, nadat die door het harde werken de eerste verschijnselen van een opkomende overspannenheid begon te tonen en hij op advies van de DF direct een avondje ging ontspannen: de boog kan immers niet altijd gespannen zijn!
Enfin, In den Doofpot is een begrip in Leiden. Anton, voormalig student rechten, was als student eerst als afwasser aan de slag en langzamerhand ging hij de bediening in en uiteindelijk koken. Al snel had hij door dat zijn passie voor de horeca hem beter lag dan zijn rechtenstudie. De DF kan beamen dat dit een even verstandige, als gelukkige keuze is geweest. Op de plek waar In den Doofpot zit, zat een Egyptenaar met een vuige eettent, en die kwam te koop. Anton handelende instinctief, en gelukkig maar.
Wat alleen de kenners weten is dat Anton naast een begenadigd gastheer, een zeer groot wijnkenner is en een van de mooiste en meest omvangrijke wijnkelders van Nederland heeft. Hier aan de Turfmarkt zijn gewoon alle jaargangen Petrus, Domaine Leflaive, d’Yquem, et cetera aanwezig, voor zeer schappelijk prijzen. Regelmatig krijgt Anton het verzoek van handelaren om zijn wijnen aan hen te verkopen tegen de prijzen waarvoor zij op de wijnkaart staan! Anton weigert deze verzoeken steevast, het gaat hem om het genieten, samen met zijn gasten en de heerlijke spijzen die zijn chef Patrick Brugman uit zijn keuken tovert.
Enfin, wij beginnen het feest met een magnum Belondrade, maar dan de “Apolonia”. Deze verdejo uit de Rueda is het zusje van de met het Oranje etiket gelauwerde Lurton. Qua prijs-kwaliteit veel beter, heeft minder hout gehad en de 2015 is op magnum mooi gerijpt. Intussen bereiken de eerste amuses ons en wij zijn danig onder de indruk, dit belooft wat! Mijn vriend Xavier houdt niet van Vis, ondanks dat hij met een Portugese is getrouwd die hem nu wekelijks “vis-eet-les” geeft. Ik begrijp nu waarom Xavier zo slank is: hij eet hierdoor gewoon de helft. Zo niet uw Dutchfoodie, die knaagt de 10 gangen vanavond met plezier weg.
Het wordt tijd voor het eerste gerecht van het “menu exquise maart 2018”: een bereiding van Noordzeekrab met tamarinde en piment d’espelette. Zalig! het bord ziet eruit als een schilderij, maar dan wel met mooie porties. Wij besluiten spontaan aan de bourgogne te gaan, en niet alleen omdat de magnum leeg is…. Richard pakt de vuistdikke wijnkaart en kiest de “Puligny Montrachet les Folatieres” van Domaine Leflaive uit 2009. Ik ben er stil van, en dat is niet alleen omdat de DF deze avond mag afrekenen. Dit is zo lekker, zo mooi, zo in balans, ik word er licht emotioneel van. De “a la minute” gerookte zeeduivel met gele curry en jalepeño past er mooi bij. De wijn gaat hard en het wordt tijd voor een nieuw glas, wederom van Domaine Leflaive, nu de “Bienvenues Batard Montrachet”, Grand Cru uit 2006. Ik vind hem mooi, maar iets te “sherry-achtig”. Hij is wel prachtig, dat staat buiten kijf. De prijs die wij ervoor betalen is een fractie van de prijs die op internet rondzwerft. De verrukkelijke coquille met pompoen, dukkah en jus van steranijs (foto) laat zich mooi door dit godenvocht begeleiden.
Het wordt tijd voor een kleine pauze. Een drinkpauze wel te verstaan. Richard heeft zin in Meursault. Fijn als je vrienden dezelfde verlangens hebben. Anton komt met zijn mooiste Meursault “niet te krijgen”: “Domaine Coche Dury 2009” en inderdaad, dit is de mooiste Meursault die ik ooit gedronken heb. Hij is niet te koop, en als je hem al kan kopen, dan duizelt het je als je de prijzen op het internet ziet. Ook hier weer: deze wijn staat op de kaart voor een prijs die ver beneden de handelsprijzen op het internet liggen. Ze bestaan dus nog: fijne mensen die het delen en genieten hoog op de levensagenda hebben staan.
Het genietertje staat intussen in de brand, en het wordt tijd dat hij geblust gaat worden. Gelukkig is de wijnkaart dichtbij en Richard kiest de Sassicaia 2012. Deze prachtige cabernet sauvignon uit de Toscane gaat prachtig bij zowel de heerlijk Poulet Noir met een dumpling van poulet noir en een jus van cognac, als bij de ossenhaas, met rendang en knolselderij. Wat is dit lekker zeg! Op een been kan je niet staan, de tweede fles Sassicaia is snel geopend. De geoefende lezer telt 7 flessen op drie man. Dat is juist, en eerlijk gezegd, de uitwerking daarvan dient “In den Doofpot” te blijven.
Soms verbaas ik mij. Zo ook nu, enerzijds over het waanzinnig goede, vernieuwende eten, de perfecte bediening en het feit dat In den Doofpot geen Michelinster heeft en bijvoorbeeld de Duchess in Amsterdam wel (het is daar goed in een prachtige locatie, maar hoe is het mogelijk dat dat eten met een ster wordt beloond?). Anton vertelt mij dat hij de afgelopen week toevallig twee keer Michelin in de zaak had, zou het dan toch? Ik gun het ze zo, het zou de welverdiende kroon op ruim 20 jaar hard werken zijn.
(5 / 5)