De DF is een man van de wereld en reislustig als hij is, is hij met vriendje Xavier, Richard en Caspar in de Algarve op stap. Terwijl het in Nederland weer is “om je schoonmoeder te verzuipen”, is het hier 30 graden en staat er een zacht briesje. Het leven is mooi, gelijk zo de Algarve.
Na een dag varen op zee met een ouderwets strijkijzer van 53 voet lang, zijn de heren toch wat hongerig geworden. In Portugal ontkomt je er niet aan om één van de nationale gerechten te eten, in dit geval de kip Piri-piri.
De DF (overigens: een uiterst charmante, aantrekkelijke man), houdt ernstig van kip. De vader van de DF sprak na een half jaar huwelijk tot mrs. de Dutch Foodie de gevleugelde woorden: “en kind, heb je al veren?”, daarbij duidend op de voorliefde van de DF voor kip. De DF houdt overigens zelf ook 14 kippen, zij het niet voor het diner.
Enfin, via via kwamen we terecht bij restaurant Ramires in de buitenwijken van Albufeira (die droomvakantie-bestemming van mijn dochter). Daar bestierde tot 4 maanden geleden José Carlos het door hem in 1964 opgerichte restaurant met volgens zijn dochter, die de zaak heeft overgenomen, een door hem bereid geheim Piri-piri-recept. Ook de dochter vertelde mij dat zij de enige is die het recept in haar hoofd heeft en de enige is die nog steeds de Piri-piri mengt. Het lijkt verdomme Coca Cola wel!
De DF ontkwam er niet aan om gezamenlijk met de eigenaresse de Piri-piri voor te bereiden en hij moest de ingrediënten raden. De peper en olie was snel geraden, het zout ook, de knoflook, de citroen en de zoete paprikapoeder ook, maar daarna raakte hij het spoor bijster.
Het mooie van Portugal is dat je om 22:00 uur ’s avonds nog aan tafel kan, een restaurant met 300 zitplaatsen verdeeld over drie verdiepingen in een monumentaal pandje in een klein dorpje, waar schreeuwende Portugezen onder Tl-licht de kip eten. Je kan er eigenlijk maar één ding bestellen, dat is kip, kip en nog eens kip, maar dan wel een die bereid is boven een houtskool vuurtje. Je krijgt een schaal in stukken gehakte poussins, een schaal huisgemaakte friet en een schaal gesneden, nog groene tomaten met daaroverheen verse tijm , zout en grof gesneden stukken ui. Het mooie is, deze tomaten zien er groen uit, maar ze smaken lekkerder dan iedere tomaat die ik ooit in Nederland heb geproefd. De kip is natuurlijk fantastisch, maar mijn tafelgenoten geven aan dat ze het niet pittig genoeg vinden. Daarop komt het speciale Piri-piri-mengsel op tafel. Tafelgenoot Xavier vindt het nodig om (er was al wat drank in de man) een flinke scheut van de Piri-piri over zijn kip te gooien. Dat heeft hij geweten: na de eerste hap liep het zweet liep over zijn gezicht en de ochtend erna mompelde hij iets over “een ring van vuur”. De DF weet niet precies waar zijn vriend op doelde, maar had wel zo zijn ideeën daarover
Mijn vriend Richard, die toch 2.05 meter is, vond de eerste schaal kip niet genoeg en alras kwam er een tweede schaal. Het mocht de pret niet drukken. Je eet daar voor € 13,50 de man en de wijn die ons aangeraden werd, één van de duurdere van de kaart, kostte ook € 13,-, zijnde een Marques dos Vales 2013. De fles was zo lekker dat we er vier hebben moeten proeven om het zeker te weten. Enfin, het werd een dolle boel. We sloten af met de traditionele Portugese walnotentaart, een gemeen (licht giftig) drankje van het huis en na de rekening te hebben betaald van in totaal € 130,- toog het gezelschap voldaan terug naar Monte Rei, een door Jack Nicklaus aangelegde golfbaan waar wij helaas nooit één bal hebben geslagen, maar het mag de pret niet drukken.
(5 / 5)