The Cartford Inn: de DF is geraakt en verliefd geworden in Little Eccleston

Ik zeg het maar recht voor zijn raap: de Dutch Foodie heeft een midlife crisis, en wel een ter grote van de Himalaya. Het nummer van Mieke Telkamp: “waarheen, waarvoor” schalt de hele dag door zijn hoofd. Mrs. Dutch Foodie zei het al, en zei heeft gelijk. De gemiddelde lezer denk nu: hoe erg kan het zijn dat de DF zich “Ab jetzt” alleen nog zal richten op de jonge, edoch schone negerin(nen), maar dat is geheel niet aan de orde. Mrs. Dutch Foodie is niet alleen een Robo Babe, maar is ook gewoon een puike soulmate, dus geen handel voor www.echtscheiding.nl. Kijk in het dagelijks leven doet uw DF iets wat de gemiddelde lezer als zeer cool zal ervaren, maar wat de DF eigenlijk rukkend saai vindt. Als hij aan de binnenkant van zijn oogies kijkt, dan droomt hij van een eigen zaak, een hotel met restaurant, liefst “in the country side” waar hij zich dagelijks uitleeft in de keuken, maar ook als gastheer/perfectionist/entertainer. Het toeval wil, dat DF in zijn droomzaak terecht is gekomen. Het geluk is met de dommen, én met uw eigenste DF, een man die (uiteindelijk) voor het geluk is geboren.

The Cartford Inn is gelegen aan de River Wyre te Little Ecclestone, in het Graafschap Lancashire, te Groot-Brittannië, en de DF was erbij! De DF heeft een ietwat stoute dochter die er eens lekker een jaartje tussenuit moest, een school in Engeland bood de benodigde rust. Een korte zoektocht naar de beste zaak in de buurt kwam uit bij de Cartford Inn, en terecht!

Eigenaren Julie en Patric zwaaien de scepter. Patric is een Fransman, en dat merk je. Julie is Engels, dus het interieur is top en gezellig. Heerlijk die Engelse truttigheid.

Je kent het wel, je komt bij een onbekende zaak aan, het gevoel is goed, je loopt naar binnen en dat weet je het zeker: dit is de top.

De kaart is overzichtelijk en ieder gerecht is even heerlijk. Ik besluit dan ook hier de komende 5 avonden (en als het even kan: middagen) te eten.

Wij beginnen met een borrelhapje, “sea salt and black pepper squid”, met een “tomato en Parmezan relish” voor £6,50. De inktvis subtiel in wat bloem (maar dan die speciale Spaanse) met precies de juiste cuisson. Deze inktvis is kraakvers. Wat blijkt, de zus van Julie is getrouwd met de grootse visser uit de buurt, tja en Fleetwood is weer de derde grootste vissershaven van Engeland. Wij vervolgen met een voorgerecht, “baked lobster macaroni”, met lobster sauce en gruyère (aub nog een keer) en de gebakken coquilles met buikspek (lekker). Beide gerechten £ 8,50. Waar voor je geld. De kaart kent overigens veel, heerlijke vegetarische gerechten, om over de dagelijks wisselende specials maar niet te beginnen.

Wij proeven vervolgens de op houtskool gegrilde rib eye met een knoflook sjalotten boter. Perfecte cuisson, zalig smaakvol vlees. De geroosterde tomaat, met locale (hand geplukte) watercress en gefrituurde uienringen maakt het feest compleet. De dunne en dikke frites met mayo doen de alarmbellen afgaan. De DF is immers 24 kg afgevallen en wil dat graag zo houden.

Enfin, wij proeven ook de lekkerste moules frites ooit (mosselen met smaak, niet van de taaie Nederlandse water-mosselen), de “beer battered cod and chunky chips”, en de huisspecialiteit, de hemelse “Oxtail, beef skirt and real ale suet pudding”. Die laatste ga ik nog een keer eten. Jeetje mina, dat het bestaat. Ik heb de afgelopen dagen nog veel meer gegeten, en realiseer mij dat ieder gerecht even goed is. Dit is uniek. Prijzen van de hoofdgerechten tussen de £ 12,00 en £ 17,00.

En dan de wijnkaart, veel wijnen per glas, veel Australisch, helaas weinig Engels, maar ook een paar heerlijke Fransen en Spanjaarden. Ik drink een Picpoul de Pinet (dezelfde als bij Vis aan de Schelde), maar ook een Puligny-Montrachet “Les Levrons”, 2014, van Domaine Berthelemot. Geweldig lekker en met £ 55,00 mooi geprijsd.

Tja en dan de desserts, mijn god, de huisspecialiteit, de choux bun, soezendeeg, gevuld met een crème van caramel, geroosterde amandelen en een glas Moscatel van mijn favoriete sherryhuis (Lustau).

Als klap op de vuurpijl komt Patric, terwijl ik dit (al zeg ik het zelf: briljante) blog aan het schrijven ben naar mij toe en zegt met een Frans accent: “I want to show you something”. Ik loop met hem mee de keuken in, en daar, in de koeling, liggen 5 net geslachte speenvarkens, de kopjes gesepareerd van de ruggetjes en de bouten. Patric vertelt mij dat een 11 jarig (!) jongetje uit het dorp ze fokt, met als droom de beste fokker van zalige speenvarkens te worden. Ik weet het nu zeker: God bestaat! Als Patric mij vraagt of ik met mijn dochter de volgende dag een bout voor mijn rekening neem, kan ik alleen nog maar volmondig “yes please roepen”.

Voordat ik de bout de volgende dag krijg, krijg ik eerst een kappertjesboter met verse lokale krab en ene vers gebakken coquille. Wow, ik ben er gewoon stil van de balans in dit gerecht. De bout is knapperig gebraden, met de lekkerste rode kool ooit, gegrilde perziken met zwarte peper (Patric: “ja de appeltjes waren op”) en een heerlijke jus. Patric biedt spontaan een fles Bordeaux, “Chateau Dillon 2001”, cru bourgeois aan, gemaakt door het Lycee Viticole, uit Blanquefort, een Chateau op 2 km van zijn ouderlijk huis. Verrukkelijke wijn, en wat een lieve mensen!

Het is hier dus echt fantastisch, de kamers zijn perfect, de bedden top, badkamers, klein maar goed en nieuw en het eten een droom. Het enige dat ontbreekt is dat de DF eigenaar is. Ik zou dit echt wel willen, alleen het is zo ver van huis.

Dan toch maar in NL iets beginnen?

Richard?

Je zal er wel nooit komen, maar mocht je ooit iets boven Manchester zitten en bijvoorbeeld gaan wandelen in het prachtige natuurgebied het Lake district, ga dan snel hier naar toe, beter, echt beter wordt het niet!

5 out of 5 stars (5 / 5)

The Cartford Inn

(Visited 64 times, 1 visits today)