In het zeer recent geopende Hudson Bay warenhuis in Amsterdam heeft top-horecaondernemer Ron Blaauw de spectaculaire bovenverdieping weten te veroveren. Nacarat brengt Libanon naar Amsterdam. Ik eet met mijn Libanese vriendin Carien, die er speciaal vanuit Zwolle voor is komen overrijden.
Over Nacarat was veel te doen, want Ron Blaauw was de eerste die zijn klanten een aanbetaling vroeg. Inderdaad, bij de reservering moet je kiezen welk menu je neemt en moet je vooruit betalen. Ik betaalde EUR 65,- per persoon vooruit. Ik heb daar volstrekt geen moeite mee. Het moest maar eens afgelopen zijn met al die no-shows en die lieden die vier restaurants voor één avond reserveren en dan tegen hun vrienden zeggen: “Waar wil je eten?”, met als gevolg dat ik, liefhebbende foodie, bij veel van mijn favoriete restaurants niet terecht kan, omdat alles zogenaamd is uitgeboekt daar waar er uiteindelijk lege tafels zijn. Ik vind het prima. Volgende week zit ik in Londen, dan heb ik drie restaurants gereserveerd en ik heb drie keer vooruit moeten betalen. Geen enkel probleem.
Overdag is Nacarat toegankelijk via Hudson Bay. Vanaf 09:00 uur ’s-ochtends kun je daar aan de koffie en de taart, gevolgd door de lunch en uiteindelijk het diner. De bediening in Nacarat is internationaal en goed. In no time staan ze aan je tafel en word je vriendelijk en welwillend bejegend. Ron Blaauw adverteert met de aanbieding dat als je bij hem werkt, je een leasescooter krijgt en een woning. Niet verkeerd. Het volgende is eigenlijk dat er gewoon een service charge moet worden ingevoerd. De prijzen van het eten omlaag en naar keuze 5, 10 of 10 procent fooi geven voor de bediening. De Nederlander zal eraan moeten wennen, maar de Nederlander die veel in het buitenland verblijft weet hoe laag het serviceniveau eigenlijk in Nederland ligt. Niet bij Nacarat, dat is een uitzondering.
Chefs Angelo Kremmydas (voorheen hoofdchef bij Otto Lenghi) en Yaniv Lenga (voorheen Pastel Tel-Aviv) zwaaien de scepter. Het eten is Ottolenghi style, maar in feite is het gewoon de Midden-Oosten keuken die bij ons simpele zielen alleen maar bekend geworden is door Ottolenghi.
Wij krijgen pita, platbrood, zelfgemaakte qubaneh met tahini, tomatenwater en wat kruiden za’atar. Vrijwel tegelijkertijd worden de dips op tafel gezet, die gepresenteerd worden op een bijzondere wijze, een soort tree met een trappetje op de tafel waar ronde bordjes in staan: onder meer humus, tzatziki met een beetje knoflook, gerookte babaganoush met tahini en verse kruiden (erg lekker), geroosterde paprika met feta en chili (erg lekker) en pompoen, heerlijk!
We vervolgen met de koude meses, onder meer geroosterde flespompoen met een yoghurt van kardemom, cashewnoten en koriander (zalig), geroosterde aubergine met een safraanyoghurt, basilicum en granaatappelpitjes (verrukkelijk), een salade “Tel-Aviv” met zeebaars, pitabrood en zwarte tahini (erg lekker).
Vervolgens komen wij aan de warme “meses” toe. Een keuze uit zes gerechten, waaronder één vegetarisch gerecht, een gerecht met garnalen en octopus. Wij kiezen voor de rund- en lamskebab met een crèmige humus en een stoof van kikkererwten (lekker), kip met spicy tomatensalade (erg lekker). Ik ben benieuwd naar de octopus, die ga ik er de volgende keer zeker bestellen.
De desserts zijn bijzonder. Wij genieten van de arak-crème, grapefruit-venkelsorbet (lekker) en de zachte chocoladecake met een sorbet van aubergine (verrukkelijk).
Ik vind het eten erg goed, het wordt mooi opgediend en het is on-Nederlands. Als je in de zaak zit, zou je je ook zo kunnen wanen op de top floorHarvey Nicols in het verre Londen.
De wijnkaart is goed, maar in mijn ogen te beperkt. Natuurlijk staan er favorieten op als Whispering Angel rosé uit de Provence en een prachtige Amarone van Masi. Op de kaart dienen, wat mij betreft, nog Libanese wijnen, zoals de Chateau Musar of de wijn van het wijnhuis Pelter van de Golan hoogte, zoals ik die vorige week bij Izakaya dronk. Geweldig mooi glas!

Ik vind Nacarat een aanwinst voor Amsterdam. Amsterdam heeft er een nieuwe parel bij!
Nacarat