In Barcelona is het culinair gezien goed toeven. Ik ben jaloers op het feit dat dit land vergeven is van barretjes waar je de lekkerste tapas kan eten. Ik denk aan Nederland en zie bakjes ranzige, te zouten pinda’s op de bar voor me en een assortiment bruin fruit, als je mazzel hebt. Hier heeft iedere bar de mooiste olijven, ham, ansjovis en geroosterd brood ingesmeerd met olijfolie, knoflook en tomaat. Zo simpel, zo lekker.
Enfin, terug naar Tickets. Ik dacht na mijn bezoek aan zusterrestaurant Pakta, dat je nergens beter kon eten. Fout. Ga naar Tickets, de hemel op aarde., het restaurant van Albert Adria, de broer van Ferran (el Bulli). Tickets ligt op een hoek van een kruispunt, en is gebouwd als een klein theater, waar de gast de hoofdrol speelt. Acteren is nog nooit zo leuk geweest! Het personeel loopt in de moderne variant van ouderwetse circuspakjes, een ijskar met rinkelende bel rijdt door de zaak.
Je kan kiezen tussen een verrassingsmenu, of de hapjes van de kaart “to share”. Wij kozen voor het laatste, en omdat wij geen zin hadden om te kiezen hebben wij nagenoeg de gehele kaart besteld. Daar hebben wij geen spijt van gekregen.
We beginnen met oesters met een parel en gerookt zeewater en met mojito. Lekker, maar niet voor herhaling vatbaar.
We gaan door met luchtkussentjes van deeg (“airbags”), omwikkeld met op de Josper gegrilde dunne plakjes entrecote van het Rubia Gallega rund en airbags gevuld met mousse van Manchego kaas en kaviaar van hazelnoot olie. We bestellen hem nog een keer, wat lekker zeg. Een kenmerk van een goed restaurant is dat je gegeten gerechten nog een keer zou willen eten. Deze ervaring had ik bijvoorbeeld bepaald niet bij “Librije’s zusje” in het nieuwe Waldorf Astoria. Dat is ronduit slecht. Ik heb nooit begrepen dat iemand de keuken van Jonnie Boer goed vindt. Wat een gekunstel, weg van de pure smaak, en veel verkrachte ingrediënten, nog los van de erbarmelijk slechte service (“de wegkijkende ober”). Bah.
Nee dan bij Tickets de tartaar van verse tonijn met een mille feuille van zeewier (drie keer besteld), of de “snow crab” in avocado cannelloni (drie keer besteld, hier vlieg ik voor terug, any time), of de gebakken ganzenlever met pickles….
We aten verder nog de cous cous van bloemkool, met gesmoord lamsvlees en aan tafel geserveerde groentebouillon en ras el hanut.
Ook twee keer besteld de hamburger met geroosterde kippehuid en in kerrie gegaarde kippendij, de spareribes in Salmorejo saus en de Thaise salade van cocos, mango, grapefruit, gemalen pinda’s
We sluiten af met “aged entrecote”, gegrild in de Josper, aan tafel gesneden, met vers gegrilde groenen pepers en frites-airbags. Wat een vlees, wat een feest!
Voor de desserts idem, van de 10, hebben wij er 7 besteld. De champagnekurk gevuld met chocolade boter, een feest, de bevroren cheescake (om voor te sterven), of de tak behangen met chocoladeblaadje met daarop een mousse van verse hazelnoot…. Pvd wat lekker, ik word gek.
In het glas: natuurlijk de Belondrade y Lurton 2012, en de PSI 2011, uit de Ribera del duero, van het huis Pingus. Goddelijk. Bij het dessert een glas Pedro Xeminez van mijn favoriete sherry huis Llustau.
Ik heb nooit, nooit, ooit ergens beter en gezelliger gegeten dan hier. Het is er zo gezellig. Spaanse families die om 23:00 uur in en uit lopen en nog aan tafel schuiven, heerlijke achtergrondmuziek, een prachtig divers publiek.
En dan de prijs. Wij hebben dus heel veel gegeten, wij hebben ons eigenlijk misdragen. Wij hebben de mooiste wijnen gedronken (drie flessen), op een niveau wat in Nederland nooit, nooit te vinden is, voor € 533,00. Hoe ze hier hun geld verdienen, het is mij een raadsel. Belondrade voor € 38,00 (inkoop 28,00) de Psi voor € 45,00 (inkoop € 30,00)
Probeer hier te eten. Reserveren is bijna onmogelijk, tenzij je de DF kent, want die kent Piet, en die kent de zus van de Doorbitch, en Xavier Alba, de sjef de patat.
