Door grote drukte in het leven van de Dutchfoodie is hij niet toegekomen u te informeren over zijn prachtige leven en de heerlijke plekjes die hij bezoekt.
Op dit moment vertoef ik in de Cartford Inn, gelegen in Little Eccleston, Lancashire, waar ik al eerder enthousiast over schreef. The Carford is niet onopgemerkt gebleven, getuige de lovende recensie van Jay Rayner van The Observer.
Enfin, ik wil u mijn bezoek aan een restaurant dat ik nog in Miami bezocht, Joe’s Stone Crab, niet onthouden.
Joe’s Stone Crab is een restaurant dat in Nederland niet kan bestaan. In Nederlandse termen zou je dit restaurant een “grote vreetschuur” noemen. Het in Miami, South Beach, gelegen restaurant heeft 400 zitplaatsen, je kan er niet reserveren, de obers zijn gemiddeld 55, het is maar een half jaar open, iedere dag eten er 2000 gasten en de omzet in dat halfjaar is $ 36.000.000,-. Waarom ze maar een jaar open zijn? Omdat de krabben maar een half jaar gevangen kunnen worden.
Het geheim? Het menu heeft weinig keuze, maar wat (én hoe) ze serveren, is het beste van het beste!
De obers zijn leuk, keurig in smoking gekleed, enthousiast, service minded en de allerbeste obers die je ooit hebt gehad. Obers die echt professioneel ober zijn, en trots op hun vak zijn. Je voelt je bij Joe’s een gewaardeerde gast. Hoe makkelijk is het om het gasten naar hun zin te maken? Just be nice en: aandacht, aandacht en nog eens aandacht.
Enfin, als je Joe’s binnenloopt staan er zeker 200 man aan de bar te wachten. Je kan er ook afhalen.
Het menu?
Vier soorten krabscharen. Je kiest alleen een van de vier formaten van de scharen (hoe groter, hoe duurder), krijgt er een heerlijke sla bij, zoete aardappelfrieten en fantastische riesling. De krabpoten zijn koud, de schalen met een hamer kapot geslagen en worden geserveerd met de lekkerste mayo die ik ooit at (en geloof me, de DF heeft er verstand van). De “stone crab” is wat wij Noordzee krab noemen, maar die van ons is wat zoeter, en dus veel lekkerder.
En dan het dessert. Twee soorten taart: de aller, aller, allerlekkerste (keys-lime-)cheese cake, ooit en de zaligste chocoladetaart ooit.
De krabpoten die over zijn, krijg ik mee in een doggy bag, ik verheug mij op het ontbijt, maar onderweg (ik wandel de 8 km naar mijn hotel) kom ik een leuke zwerver tegen, die een of ander onzinverhaal tegen mij begint, waarop ik hem onderbreek en vraag of ik hem een plezier mag en kan doen met de krabpoten die ik in mijn hand draag. De zwerver kijkt mij verbaast aan, stopt zijn onzinverhaal, kijkt in de zak, en begint te juichen en terwijl hij er vandoor gaat roept hij “thank you, thank you”. Deze dag heb ik zeker aan mijn dagelijkse plicht om iets goeds, (zonder dat ik er een belang bij heb, behalve dan zelf een goed gevoel er aan over houden) voldaan!
Wat een feest!!!!
(5 / 5)
de Cartford Inn