De Dutch Foodie verkeert in de gelukkige positie dat hij rijkelijk bedeeld is met culinair liefhebbende vrienden. Vriend Peter, woonachtig in Belgisch Limburg drong herhaald aan op een bezoek aan het Italiaanse restaurant La Botte in Genk. Naar verluidt het beste Italiaanse restaurant in Europa buiten Italië.
Met hooggespannen verwachtingen toog een bont gezelschap van ietwat wilde jongens (waaronder de jonge broer van Andre Hazes Maasbert) op de maandagavond naar Genk, alwaar wij ontvangen werden door de uit Sicilië afkomstige familie Giacomazza. De tweede generatie staat hier aan het roer. Gaspare is de sommelier en Peppe leidt de keukenequipe en is tevens bekend van een tweetal kookprogramma’s op de Belgische televisie en is kind aan huis bij de godfather van de Italiaanse keuken Antonio Carluccio.
Het is maandagavond en de mensen hangen met de benen naar buiten. Als je voor het restaurant staat, schrik je je kapot. Het ziet er niet uit. Als je binnenkomt, kom je in een oase van Italiaans kalfsleer, een bladgouden plafond en goed geklede gesoigneerde Belgische vrouwen, dit alles geheel in het genre van de Dutch Foodie. Bont mag hier nog ongestraft gedragen worden en zoals mijn tafelgenoot mij duidelijk maakt, is dit de meest sustainable vorm van kleding.
Mijn gastheer heeft uitgepakt. In zijn opdracht heeft de sommelier Gaspare een 3-liter-fles Barolo Le Rocche Del Falletto uit 2008 van Bruno Giacosa alvast op de tafel laten zetten. We beginnen het feest met een glas prosecco en vervolgen het feest met een Pino Grigio van Alois Lageder uit de Alto Adice, waarbij wij genieten van de eerste van een amuse van crème van burrata, parmaham en ruccola.
Wij vervolgen met zacht gegaarde calamaris met een crème van gepofte aardappel en een oester met een frisse schuim van limoncello. Verrukkelijk. Inmiddels krijgen wij geserveerd carpaccio, crackers met lardo, room en kaviaar, roulot met foie, gebakken polenta – het feest is compleet. Het genietertje staat op de hoogste stand, zeker als wij verwend worden met de met trots gepresenteerde bakken rode gamba’s uit de Siciliaanse zee, een dunne tagliatelle en een saus van ingekookte garnalenfond en een dikke vette lepel kaviaar. Godverdomme wat is het leven toch mooi, en dat op mijn eerste lijndag, (voor de kenners onder u: ik ben begonnen aan de tiendaagse sapkuur, geïnspireerd geraakt door Joe Cross. Alleen dit diner stond al zo lang gepland en ik had er mij er zo op verheugd dat ik het maar niet heb afgezegd en tot op heden geen spijt.) Dit gerecht is zo lekker, ik wil het nog een keer, maar durf het niet te vragen. Intussen boek ik stiekem een tafel voor de lunch voor vrijdag 18 maart om na een bezoek aan de TEFAF hier met de favoriete (sjarmante) assistente van de Dutch Foodie de hele middag te genieten. Mijn tafelgenoten besluiten spontaan mee te gaan lunchen, nu met de dames erbij.
We genieten vervolgens van de mooist bereide tonijn ooit met daarop harde pistachenoten, prachtige ratatouille (de kunst is alle ingrediënten apart van elkaar bakken en aan het einde pas samenvoegen) met een rouille van bergamot en yuzu? Beter wordt het niet, ik weet niet of het de drank is, of een dag juicen, maar ik pink een traantje weg.
Het wordt tijd voor de Barolo. De drieliterfles blijkt voordat het hoofdgerecht op tafel komt, al op, de heren hebben dorst. Alras komen de flessen Sassicaia 2012 op tafel. Helaas heeft er een kurk, maar niet getreurd, de sommelier trekt gewoon een nieuwe fles uit het rek. Geen discussies aan tafel zoals je hier in Nederland gewend bent, het welzijn van de gasten viert hier hoogtij.
Aan tafel zit Paul. Paul is de grootste kalfsvleesmester en –slachter van Europa en vanzelfsprekend moeten wij zijn kalfsvlees proeven. We pakken de entrecote-kant van de steek Fiorentina (prachtig medium rare gegrild) en daarbij geserveerd de beste gebakken aardappel ooit. De stemming zit er zo in, dat alras de Sassicaia ook al op is, maar niet getreurd, ras staat er een Magnum Le Cargot La Torte 2012 op tafel uit de Monte Fertine. 100 % San Giovese een zogenaamde “Super Toscan Wine”. Ieder jaar wordt een Italiaanse kunstenaar gevraagd een etiket te maken. De wijnen zijn helaas altijd direct voor niet-Italianen uitverkocht. Ik vond van alle wijnen die op tafel kwamen dit eigenlijk de mooiste, en dat zijn sommige Italiaanse sommeliers met mij eens.
Bij het dessert drinken we een aantal flessen Laurent Perrier Rose Champagne die het verse huisgemaakte citroenijs met ingelegde ananas perfect begeleidt.
De avond vliegt voorbij, het is inmiddels tien voor één, ik zie onze sommelier slapend op de bar liggen en ik tel in totaal 18 lege wijnflessen. Voor een maandagavond niet slecht. Om mij heen krijgen de heren langzamerhand uitvalverschijnselen en Dutch Foodie besluit dat het de hoogste tijd wordt om zich nog 225 kilometer naar huis te laten rijden. Genk ligt in Belgisch Limburg, vrienden, met de TEFAF in het vooruitzicht, grijp deze kans aan om er langs te gaan, te gaan lunchen, te dineren en vol te genieten. Beter Italiaans wordt het niet: ga naar La Botte.