De DF is met, ZDABW in Lissabon. Eigenlijk zonder enige vorm van culinaire voorbereiding, want ZDABW weet het toch altijd beter en voorbereiding heeft geen zin, alhoewel, ZDABW heeft één restaurant gereserveerd, een vegetarisch restaurant….

Wij slapen in het Pestana Palace hotel, gelegen op een van de zeven heuvels waaruit Lissabon bestaat. Het ligt op 20 taximinuten van “alles”, maar Lissabon is zo druk dat dit eigenlijk een verademing is. Het is een prachtig paleis, gebouwd in 1904, door een Italiaansche architect in opdracht van een lokale Markies. Prachtige tuin, prachtig zwembad, waanzinnig mooi antiek interieur.

Taxi’s kosten “niets”. 30 min voor 9 euro. Ook in de nacht.

Enfin, de eerste avond heb ik om 21:30 een tafel weten te bemachtigen bij visrestaurant Ramiro. Tip van Mara Grimm. Geweldig! Het ligt in een volkswijk, ze doen letterlijk niet aan groente of sla, maar wel aan de Carabineros, die mooie rode gamba’s uit de Middellandse zee (en ze maken ze voor je schoon, scheppen het vocht uit de kop en sprenkelen die over de doorgesneden garnaal).

Ze hebben fantastische wijn, een heerlijke gevulde crab en de tapijtschelpjes met witte wijn en knoflook zijn by the book. Het mooie is: de Portugees is zoooo aardig.

Na een fles witte wijn (advies van de ober, ik heb geen verstand van Portugese wijn: “Redoma 2022”uit de Douro) raken wij via google Translate in gesprek met het echtpaar dat naast ons zit. Luis blijkt een tandarts met 5 klinieken te zijn en Claudia verpleegkundige. Zij staan er op dat zij ons terug naar het hotel brengen, 30 min omrijden, maar geen probleem. Het was rezue gezellig en wij eindigen met allerlei restaurant tips.

Ramiro is een aanrader.

Vlakbij Lissabon ligt de badplaats Cascais, die kan je overslaan. Wij gaan de volgende dag naar strandtent “Classico” van de beroemde chef Olivier da Costa, die 6 restaurants heeft. De strandtent is top, wij huren 2 bedjes, niet goedkoop (€ 90,00), maar het blijkt een drinktegoed voor hetzelfde bedrag.

Ondertussen varen voor de kust kleine vissersbootjes die “glasgarnalen” en vis vangen die je letterlijk op je bord krijgt. Er staat Whispering Angel op de kaart, wij kiezen voor de lokale wijn, te gek en probeer maar eens meer dan 25,00 eraan uit te geven.

De in zijn geheel gegrilde tarbot is wat te lang in de oven geweest, maar de olijfolie doet wonderen. Ik ga vandaag weer, zo goed is het bevallen.

Tja, en dan het door ZDABW gereserveerde “Encanto”. Het restaurant van de beroemde Michelinsterren-chef Jose Avillez. 1 Michelin ster, volledig vegetarisch, verplicht menu. Ik “haat” verplichte menu’s en dat betekent dat je zo ongeveer alle 2 Michelinsterrenzaken (behalve de Groene Lantaarn) kan skippen. Wat is er toch mis met die lui? Het is zo niet meer van deze tijd: 12 gangen vol met liflafjes, al die lulverhalen, tegelijk met iedereen moeten beginnen, en dan dat gelul over het non-alcoholische arrangement. Je komt niet meer aan een gesprek toe. Je moet uren zitten en je raakt overvol, mede door het tempo. Bij Encanto hangt een bedompte (niet uitbundige) sfeer. Het eten ziet er prachtig uit, maar het was niet te bikken en je komt tenslotte in een restaurant om lekker te eten. De belangrijkste vraag is altijd: welk gerecht zou je nog een keer willen eten? Ik kan mij er niets meer van herinneren, dat zegt genoeg. Het kost de hoofdprijs (wine pairing:  € 90, non alcoholic pairing: € 85!).

De DF begint hier en nu een persoonlijke kruistocht tegen de verplichte menu’s. Die zijn er alleen maar voor de chef, zodat hij een mooie menuprijs kan berekenen. Houd toch op met die ouderwetse onzin, serveer á la carte, licht eten wat gewoon lekker is. Hoe moeilijk kan het zijn (dat is het kennelijk wel).

Enfin, het werd een memorabele avond, want ZDABW heeft voor het eerst in het huwelijk met de (goddelijke) DF toegegeven dat dit een misser was. Deze mag in de krant.

Enfin, wij lopen de dag erna de wijk Bairro Alto in (daar moet je zijn), en lopen een steegje in en komen terecht bij “Adega Tagarro”. De (ongeëvenaarde) DF ruikt en ziet dat dit de plek is waar je moet zijn. Het blijkt een door een ouder echtpaar gedreven zaak, waar geen enkele toerist te vinden is. Dat is waarschijnlijk de reden dat ze ons achter in de zaak zetten, waar het leeg is. Ik maak mij bekende als de (enige echte) DF en ik mag vooraan tussen de locals zitten. Het blijkt een droom. Claudia is inmiddels een “huisvriendin” geworden, wij kijken uit naar haar bezoek aan Amsterdam in september. Welk restaurant ik haar heb aangeraden? De Scheepskameel, vanzelfsprekend.

Wij trappen af met een huisgemaakte kroket (goed, prachtige korst, dun) en de gebakken chorizo (een droom). Ik vraag Claudia een frisse lokale wijn op tafel te zetten, ze zetten een heerlijk glas (“Assobio” 2022 uit de Douro) op tafel (€16,00 per fles). De hoofdgerechten bestaan uit gegrilde sardines met sla en vier gekookte krieltjes, en ZDABW neemt een ovenschotel met puree en gehakt, zalig. De Portugees doet niet aan groente. Dat is duidelijk, wel aan desserts, wij genieten van de crème Catalana en de taart van Maria biscuitjes, zalig. En het bonnetje: € 59,00. Deze plek moet je bezoeken. De fles zou niet opgaan….. wij moeten overstappen op magnums…

In de avond laten wij ons bij het uitkijkpunt in de wijk Bairro Alto afzetten. Lissabon is zo mooi (en ZDABW trouwens ook, pvd wat heeft de DF dat goed gesjeft eigenlijk)! Wij genieten van het uitzicht en lopen bovenlangs de wijk en komen prachtige antiekwinkels en leuke wijnbarretjes tegen.

Na een glas witte wijn uit de Douro in een wijnwinkel, schuiven wij om 22:30 uur aan bij Tapasbar “Casa da Praia”. Wij genieten van een lokaal glas pinot noir, ham (geen Iberico, zo wordt het wel aangekondigd) en een paar plakken Manchego kaas. Wij zitten aan piepkleine tafeltjes, met je buren op schoot en iedere tafel heeft verschillende stoffen servetten. Zoooo gezellig en charmant. Het is een piepklein zaakje, reserveren onmogelijk, bezoek een must.

Het is goed toefen in Lissabon. Reserveer niet, begin bij Casa da Praia (en als je er met je rug naartoe staat, loop naar links en geniet van alle barretjes, en sla de wijnwinkel met terras aan de overkant niet over, eet daar niks, alleen drinken). Ik mag vanavond weer op stap, en ga, geheel tegen mijn gewoonte in, weer op de bonnefooi deze prachtige stad ontdekken.

(5 / 5)