De DF is wel wat gewend, die wordt niet meer snel culinair verrast en heeft een sterke voorkeur voor de klassieke Franse keuken. Hij is wars van schuimpjes, gelletjes, hij wil gewoon een hele langoustine op zijn bord. De ingrediënten zo puur mogelijk en klassiek en goed bereid, zonder gelul.
Mijn vriend Pieter weet waar Abraham de mosterd haalt en dringt al jaren aan op een bezoek aan De Groene Lantaarn in Staphorst. Pieter, op het eerste gezicht een bruut van een vent (maar met zo’n klein hart dat je het nauwelijks kan horen kloppen), blijkt een beeldschone én charmante vrouw te hebben: “Sigrid” en die was er spontaan bij en dat was reuze gezellig! Iedereen krijgt wattie verdient in het leven, zal’k maar zeggen. Het werd een zalige én gezellige middag, ondanks dat wij alcoholvrij waren. Als hier alcohol op tafel gekomen was, dan zaten wij er nu nog. Mijn God, wat een feest.
ZDBAW was naar de kapper, in het verre Lepelstraat (wie kent het niet). Ook wel weer eens fijn om te lunchen zonder dat je door de zelfgekroonde lopende encyclopedie naast je (doorlopend) gecorrigeerd wordt. Is dit nou eigenlijk vrijheid? Ik weet wel iemand die daar een antwoord op weet….
Enfi: het mooie van De Groene Lantaarn is dat het in Staphorst ligt, daar zijn ze niet zo van de liflafjes, en dat ademt de keuken uit én je bent dus al dichter bij de hemel dan bijvoorbeeld in Amsterdam. Alleen maar voordelen dus.
Het zit niet vol. 4 tafels op de vrijdagmiddag in het beste restaurant van Nederland. Hoe is het mogelijk? het is wel ver rijden, vanuit het Gooi, maar je bent er binnen een uurtje, en voor deze zaak zou ik in het vliegtuig stappen (of de heli natuurlijk, het favo vervoersmiddel van uw eigenste DF). Ik begrijp waarom Chef Jarno Eggen nieuw lid is van het prestigieuze gezelschap “les Tables du Monde”. Een man op trots op te zijn én in de gaten te houden.
Er worden bij de Groene Lantaarn bijvoorbeeld amuses geselecteerd die niet vegetarisch zijn. In ieder restaurant maakt de chef zich er tegenwoordig gemakkelijk af en krijg je vegetarische amuses geserveerd. Je wordt er gek van. Zo niet bij De Groene Lantaarn. Ze doen ook niet aan die bedorven azijn, die nu in de mode is en “Natuurwijn” wordt genoemd.
De DF heeft het direct al naar z’n zin. de bediening is ontspannen en gezellig. Cindy Eggen is prettig gezelschap.
Wij beginnen met de amuses:
rode biet met makreel en dashi (foto), Hollandse garnaal en tzatziki, een koekje van kaas met lokale ham en rundertartaar met jalapeño, alle vier om je vingers bij af te likken. Opvallen is dat de Hollandse garnaal een grootte heeft, zoals ik hem in tijden niet heb gezien. De garnalen zijn schaars, niet of nauwelijks meer te krijgen, en zeker niet van deze omvang. Deze zijn 100% met de hand gepeld. Dit feestje begint dus goed, het genietertje is vol aan het voorgloeien.
En dan het menu. We eten à la carte, ik ben gek op à la carte eten, want ik heb een bloedhekel aan die menu’s waar je ingeduwd wordt, dat doe ik bij voorkeur “nooit”(jaja, Neercanne, maar dat was de enige manier om daar nog te kunnen genieten en het was bepaald geen straf)..
Pieter, een kenner en vaste gast van het huis, dringt erop aan dat we beginnen met een beschuit met muisjes (foto bovenaan). Of de DF hier opbiecht dat hij iets te vieren heeft en een buitenechtelijk kind heeft? Helaas, het leven van de DF is niet zo spannend. Het is een beschuitje gemaakt van een vogelnestje van vers gefrituurde aardappel, een “luchtig” mandje, met daarop 125 gram kaviaar. Ik ben er gek op, “it runs in the family”. Ik hou ook niet van die kabouterhappen. Dit is een grote beschuit en Pieter adviseert mij om deze met de hand te eten. Er ligt pro forma nog een klein hoornen lepeltje bij, maar die wordt niet gebruikt. De crème eronder is verrukkelijk. Als ik ooit de doodstraf krijg, is dit het laatste gerecht wat ik wil eten. en de prijs? Met € 145,00 één van de duurdere voorgerechten die ik ooit at, maar het was iedere euro waard.
We vervolgen met de ganzenlever met drop. En dan denk je: “Ganzenlever en drop, jak!”, maar het zijn twee mooie, ronde plakken, met daar dun gewalste drop overheen. Fantastisch, ongelofelijk! Fijn ook dat ze hier echte porties serveren en geen geld: € 52,00
Mijn lieve tafelgenoten kiezen voor het derde gerecht de zeetong met de mosselen en selderij en beurre blanc (beste ooit). Die zeetong ziet er bijna uit als paling, hij is licht opgerold. Ik krijg gelukkig van Pieter een hapje en het genietertje staat nu vol aan. Ik geniet intussen van de zacht gegaarde zwezerik, met een crème van artisjok en zwarte windtruffel. Hemels en bepaald geen lullig stuk.
Tafelgenoot Sigrid geniet van een tussengerecht van een (hele) ongekend grote gebakken langoustine met saus van whisky en citrus (geen foto, was te druk met genieten). Wij krijgen gelukkig een lepel erbij en kunnen uit het sauspannetje een lepel van deze goddelijke saus kiezen.
Tja, en dan de nagerechten. We besluiten om na het zalige pre dessert van vers gedraaid vanille ijs met rabarber:
geen nagerecht te eten in verband met de calorieën én de slanke lijn. “De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens” en ook dit voornemen sneuvelt binnen 11 seconden: ik hoor Pieter zeggen dat “het toch tijd wordt om een klein nagerechtje te kiezen”, zijnde de chocolade hazelnoot soufflé (bereidingstijd 30 minuten) met whisky en karamel, maar wel “om te delen”. Dat moet je met dit soort lekkere gerechten niet doen, dat wordt matten.
Er verschijnt een perfecte soufflé op tafel, met daarnaast een bakje met huisgemaakt vanille-ijs, met een krokant van mokka en karamel. Ik kan het gewoon niet geloven hoe lekker dit is. Gelukkig is er voor ieder één:
En dan krijgen we nog diverse dessert amuses en friandises bij de koffie.
De nougatine, daar pleeg je echt een moord voor:
het dunne appeltaartje met een crème van vanille is een echtscheiding waard:
de macaron met drop, het is allemaal even lekker. Ik raak oprecht geëmotioneerd en realiseer mij dat dit mijn allerbeste eetervaring in Nederland ooit is. Ik vind het bijna op het niveau van Epicure in Parijs (3 sterren), waar ik afgelopen juli at en gelukkig dit jaar, op 24 juli, wederom een reservering heb gekregen, één dag voordat de Olympische Spelen gekte in Parijs uitbreekt. Ik eet hier lekkerder dan bij Jonnie Boer, De Bokkedoorns, of aan de Poel. Allen topzaken, maar: ga hier eens eten en laat het mij weten. Beter wordt het niet in je leven! Ze zijn zelfs op zondag open én dat in Staphorst, waar je de dames in klederdracht overal tegenkomt.
Tja, en dan komt er nog een kar vol met huisgemaakte chocolade waaraan maar één ding ontbreekt: een trekhaak. Dat is mijn enige punt van kritiek. De ober voelt goed aan dat ik ZDABW thuis moet pacificeren na deze schranspartij en Pieter biedt twee speciale doosjes gevuld met de huisgemaakte bonbons aan om mee te nemen. Die gingen (ná thuiskomst) binnen 30 min schoon op!
Dit wordt een derde ster, en snel ook. En de DF, die heeft alvast twee reserveringen staan, lekker pûh. Boek heel snel, nu het nog kan……
Tja, ik kom hier echt wat brilletjes te kort:
(5 / 5)