Het leven van een kakker gaat niet over rozen. Je moet Lacoste polo’s met de kraag omhoog dragen, pakken (met Hermes das), zelden een korte broek dragen, monogaam zijn, geen tatoo’s of prince alberts hebben en je mag niet openlijk ruften of boeren, kortom, een heel gedoe.
De DF is een man van de wereld, dus als man van de wereld moet je je ook verdiepen in de andere kant, het Dark Web van de kakkersmaatschappij. Waar dat beter te verkennen dan aan de Costa Brava, om precies te zijn in LLoret de Mar?Hier viert de getatoeëerde arbeider al ruftend en boerend zijn vakantie op de plaatselijke camping, niet wetend op welke willekeurige buurvrouw hij die avond zal eindigen, kortom, de natte droom van iedere man en de de Dutchfoodie is niets menselijks vreemds.
Het goede nieuws is: “in het land der blinden is eenoog koning” en laat ik eerlijk zijn: zo’n gesoigneerde, welbespraakte, goed gekleede, welbespraakte en aantrekkelijk man als uw eigenste DF is een bezienswaardigheid an sich, en zeker op de Costa Brava. Enfin, in de wetenschap dat mijn vriend Veertje (de vriend van Ouwie, sous-chef van het illustrere gezelschap “het genietertje aan”) vlakbij is, durf ik wel een risico te nemen, op naar het eerste restaurant.
Omdat de camping de DF toch iets te ver gaat, heeft hij een huis gehuurd op een klif met een privéstrand gelegen aan de kleine baai van Cala Francesc (tussen Blanes en Lloret in). Beter wordt het niet, een huis zonder weg er tussen, direct aan de zee gelegen. Het feit dat er weinig caravans met gewillige (volkse) buurvrouwen in de buurt zijn neemt de DF op de koop toe.
De geoefende lezer weet dat de DF is voor het geluk is geboren: hij kijkt vanuit zijn kraaiennest uit op het piepkleine baaitje, waar een gebouwtje op het strand staat, dat van restaurant Cala Bona. Het is eigenlijk niets anders dan een veredelde tent, met een kleine open keuken. Instinctief voelt de DF dat dit wel eens wat zou kunnen zijn.
DF heeft hier twee maal geluncht, beter wordt het niet. Kraakverse vis, snelle bediening, Spaansch spektakel en het mooiste uitzicht ooit.
Op de kaart de traditionele gerechten als “padrones” (kleine in olijfolie gebakken Spaansche pepertjes), petit friture, in olijfolie gebakken brood met ansjovis, tomaat, paprika en gesmoorde uien, calamar a la plancha (mjammie) , octopus op plakjes gekookte aardappel met paprikapoeder, gegrilde sardines en als absolute topper: gegrilde kleine Sint Jacobsschelpen (foto). Het laatste gerecht doet de ogen van de DF met tranen vullen, wat een feest.
In het glas een simpele, doch heerlijke Verdejo, ja, het geniertertje staat even vol aan.
Waarom hebben wij dit niet in Nederland? De verste vis ooit, prijzen tussen de 8 en 18 Euro, bediening die niet net 15 is, maar mannen op leeftijd die trots op hun vak zijn en je snel en sympathiek bedienen.
Cala Bona
(5 / 5)