U heeft mij nog een recensie tegoed van de beste Trattoria van Lucca en omstreken.
Het is een lang verhaal, maar ik zal proberen het kort te houden: de Mrs. Dutch Foodie wilde graag naar Lucca en de DF zelve, die had geen tijd meer om culinair vooronderzoek te doen naar het fijnste en gezelligste tentje, dus liet de DF zich -bij hoge uitzondering- adviseren door de Concierge van zijn hotel. Dat bleek inderdaad een fout. Op advies van de conciërge togen wij te voet door Lucca naar “Buca di Sant’Antonio” een klassieke, met een Michelin ster bekroonde, zaak die inderdaad klassiek bleek te zijn, maar dan wel een “klassieke tourist-trap”.
Op weg naar Buca di Sant’Antonio, kwamen wij overigens langs “Enoteca Vanni”. Dat zag er gezellig uit! Ik raak in gesprek met Vanni jr. zijn vader heeft de Enoteca in 1965 opgericht. Het concept is vrij simpel, je koopt een fles wijn en drinkt die buiten op met wat door Vanni geserveerde ham en kaas. In de gigantische kelders van de Enoteca, die dateren van 200 voor christus en waar de Romeinen nog vol gebruik van hebben gemaakt, liggen circa 200.000 (!) flessen van het allerfijnste Italiaanse, en ook Franse spul. Als je in Lucca bent, ga hier naartoe! beter wordt het niet.
Enfin, terug naar de “tourist-trap”. De reservering staat voor 21:30 uur, eerder was niet mogelijk. Ik heb een tafel buiten op het terras gevraagd. Het restaurant ziet er van buiten charmant uit met een schattig klein terras voor de deur. Bij binnenkomst gaan mijn haren overeind staan. Er staan meerder toeristen te wachten, de chef, die dik in de 80 is, loopt met een ouderwetse hoge koksmuts op z’n kop als een seniele malloot door de zaak handjes te geven en zijn vrouw snauwt bij de deur de gasten af. De toeristen worden in de kelder gezet of op het tweede terras dat een straat verderop in een verlaten winkelstraat met dichte rolluiken is gelegen. Als ik tenslotte ook nog een dikke Amerikaan met een Guide Michelin onder zijn armen binnen zie komen weet ik genoeg: bij twijfel, niet doen, wegwezen hier!
De Mrs. Dutchfoodie kijkt wat beteuterd, haar bloedsuikerspiegel is inmiddels tot een gevaarlijk laag niveau gedaald. Kijk, en hier komen de kwaliteiten van uw eigenste Dutchfoodie ten volle glorie. Zoals mijn vader als zei: “die ruikt een snackbar op 2 km afstand”, dat geldt nog steeds, maar thans dan bij voorkeur voor zaken waar niet gefrituurd wordt. Smaak ontwikkelt zich ook, z’alk maar zeggen.
Wij lopen de hoek om en zien een Trattoria die oogt als een klassieke tourist-trap, inclusief een bord met “tourist-menu”. Instinctief voel ik aan dat het hier goed toeven is. Ik loop naar binnen en zie alleen maar schreeuwende Italianen eten in dit piepkleine zaakje. Ik moet een smalle gang door, met aan de linkerzijde een kleine, warme, keuken eneen chroomstalen vitrine met mooie worsten, côte de boeufs en T-bone steaks en overal schreeuwende Italianen en mooie flessen wijn.
De kaart is simpel: pizza en steaks en een waanzinnig mooie wijnkaart. Ik wil graag de klassieke steak fiorentina, met een fles Sassicaia 2013, die voor € 80,- op de kaart staat. Zoals alle mannen, heeft ook de DF niets te vertellen, de Mrs. DF besluit dat wij wat prosciutto eten met een eenvoudige pizza. Ik ga overstag, onder de voorwaarde dat ik de Sassicaia mag drinken.
Deal! (althans dat dacht ik).
Wij plaatsten onze bestelling, inclusief de wijn en de ober geeft aan dat de eigenaar, die ook de (zelfbenoemde) sommelier is, even langs zal komen om over de wijn te praten. Ik reken op een voorkeursbehandeling, zeker nu ik de mooiste wijn van de kaart besteld heb. Een schitterend “moment van zelfreflectie” volgt. De eigenaar weigert een Sassiscaia bij een pizza te schenken! Ik krijg een glas huiswijn te proeven, die volgens de eigenaar perfect bij de pizza past. Mijn vullingen slaan er spontaan uit, wat een zure bende! Ik probeer tevergeefs te onderhandelen over de Sassiscaia, doch ik kan hooguit een eenvoudige chianti bestellen, zelfs de ietwat mooiere Chianti mag ik niet bestellen. De eigenaar (Gianni) blijkt eveneens een (zelfbenoemd) specialist in wijn-spijs-combinaties, en wat blijkt: bij pizza hoort een eenvoudige landwijn…..
Gianni legt uit dat hij het geld verdient met het eten en niet met de wijn. De wijn verkoopt hij tegen de inkoopprijs (hetgeen de lage prijsstelling verklaart). Mijn vraag hoe hij aan een pizza van € 7,00 geld kan verdienen, wordt niet beantwoord. Sommige dingen wil je in Italië ook niet weten.
Het werd een fantastische avond met prachtige gesprekken met de ober en Gianni en de overige gasten. De ham en vooral de pizza, was een van de lekkerste ooit geproefd (de beste maakt de Df natuurlijk zelf op zijn big green egg) , en ook de Chianti smaakte zo goed, dat ik hem ter plekke via het internet besteld heb.
De les: wat soms op een tourist-trap lijkt, hoeft dat niet te zijn, het kan gewoon goed eten zijn. Gewoon proberen en als je je neus stoot, loop je gewoon weg op zoek naar wat anders.
Trattoria Rusticanella 2 is een absolute aanrader en qua prijs-kwaliteit, het beste adres ooit!
(5 / 5)