“Brangelina” doen het niet alleen, zij worden daarbij geholpen door de bekende familie Perrin en daarmee hebben zij één van Frankrijks beste wijnmakers in huis gehaald. Op uitnodiging zijn wij (Xaf, Connie en Moker) 4 van de 20 gelukkigen die jaarlijks het chateau mogen bezoeken. Bij de onopvallende poort, dien je eerst de, door een internationaal advocatenkantoor opgestelde, vier pagina’s tellende geheimhoudingsovereenkomst te ondertekenen. Je mag geen foto’s nemen van de privégebouwen, laat staan iets over Miraval op het internet publiceren……
Wij worden allerhartelijkst ontvangen door guest relations manager Emanuel, die perfect Engels blijkt te spreken. Hij heeft hiervoor 15 jaar wijnen verkocht in Amerika en met veel enthousiasme en de meest gastvrije ontvangst ooit, leidt hij ons over het 700 hectare landgoed, dat in een prachtige privévallei gelegen is in de streek “de Val”. Door het domein loopt de grens van wat Côte de Provence en Côte de Varois blijkt te zijn. Volgens mij komen de mooiste wijnen van de zijde van Côte de Varois, maar die leveren helaas minder op. Ze zijn in ieder geval drukdoende om hun eigen appellation te krijgen, Côte de Val.
Het domein is tot in de puntjes onderhouden en overal zijn lieden aan het werk om, met stenen uit de grond van de wijngaarde, nieuwe muurtjes te stapelen, zogenaamd “en pierre”. Het landgoed ziet er “tadellos uit”. Je ziet dat hier én veel geld verdiend wordt én, zoals Emanuel zegt, iedere euro die verdiend wordt, wordt terug geïnvesteerd in het landgoed. Vooral Brad blijkt toch een grotere zakenman dan ik in eerste instantie dacht. Miraval is slechts één van zijn vele ondernemingen.
Bij Miraval worden twee witte wijnen gemaakt (een Coteaux Varois en de mooiere “Chateau Miraval Blanc Cotes de Provence”), een prachtige rode wijn (Shiraz) en er wordt hard gewerkt aan een pinot noir. De eerste stokken zijn reeds aangeplant. Het is minimaal vijf jaar wachten voordat wij daar het eerste glas van kunnen verwachten.
Wij rijden in een zwarte Landrover Defender over het terrein en komen onder meer terecht in de op het terrein gelegen studio’s van Jacques Loussier, waar onder meer Sadé, Pink Floyd en The Cure hun platen hebben opgenomen. Het lijkt een tijdcapsule die eind jaren negentig op slot is gegaan en waaraan nooit meer iets is veranderd.
Na meerdere van de vele (24!) toegangspoorten te hebben bezocht, in een prachtige kelder rechtstreeks uit de houten vaten (met een pipet eruit gezogen) wijnen te hebben geproefd, wordt het tijd voor een lunch in één van de op het terrein gelegen, waanzinnig ingerichte, Provençaalse guest houses. En passant horen wij dat Daniel Craig hier vorige week nog aan dezelfde dis zat en gelogeerd heeft op het landgoed.
Het genietertje begint langzaam te gloeien. Wij genieten van een prachtige Provençaalse lunch, die begint met versgebakken pissaladières (die wij staande uit de hand eten), gevolgd door een, op een big green egg (zwartgeblakerd!, maar o zo lekker), gebraden lamsrack (de buitenkant is zwart, de binnenkant is prachtig), een echte Provençaalse ratatouille en een gratin met daardoor cêpes. Mijn vriend Xavier, zelfbenoemd “gratin-eet-specialist” (“die van Mr. Porter is het lekkerst!”), geniet met volle teugen. Daar waar deze bootvluchteling normaal één hap eet, is hij niet meer te houden. Intussen moeten wij van alles door elkaar proeven, de rosé, de van rolle druiven gemaakte witte Chateau Miraval Blanc Cotes de Provence. Voordat wij het door hebben, is het al twee uur, is de drank in de man en is het de hoogste tijd om te vertrekken. Manager Roland, die hoogstpersoonlijk ons bediende en verantwoordelijk was voor het perfect grillen van het lamsvlees, geeft ons bij het afscheid nog prachtige olijfolie en lavendelhoning van het eigen terrein, die op verzoek van Brad gecentrifugeerd is. Ook ik wist niet dat honing daarvan, in plaats van helder, zo dik, een beetje vaseline-achtige substantie wordt, waardoor die makkelijk te smeren is. Weer wat geleerd.
Als wij de volgende dag met de boot, met onder meer het nichtje van de Dutch Foodie, naar Club 55 varen, weten wij niet hoe snel wij onderweg de flessen van deze fantastische rosé Miraval moeten aanschaffen. Als je het eenmaal hebt gedronken, drink je niet snel meer wat anders.
Bij thuiskomst wacht mij een cadeau, mijn goede vriend Moker heeft mij een zes liter fles Miraval cadeau gedaan. Dit is overmacht en dat wordt werken!
Chateau Miraval (proberen langs te gaan heeft geen zin, je komt er en niet in en zij hebben ook geen winkel op het chateau).
(5 / 5)