AIM op de Veendijk in Loosdrecht is gevestigd in het appartementengebouw De Driesprong. Iedere twee, drie jaar vestigt zich daar een nieuw restaurant. Ooit was er het gezellige restaurant van Marjolein Lengers, Amice, er gevestigd en na haar volgden vele zaken. Ik hoor al twee jaar positieve verhalen over AIM, maar op de één of andere manier heb ik mijn reserveringen tot twee keer toe moeten afzeggen.
Chef Wessel Ruijmgaart (voorheen de Kersentuin en Aan de Poel) zwaait er de scepter en wisselt elke twee weken zijn chef’s menu. De lunch zit redelijk vol en AIM zit eigenlijk altijd vol. Mijn vriend Julius is groot fan en ook mijn ouders hebben er goed gegeten, maar komen er niet meer, omdat zij het publiek en de bediening niet fijn vinden. Vandaag zie ik overigens een net publiek, prima dus. Ik eet met mijn goede vrienden Koen en Arnold, die er kind aan huis én fan van het eerste uur zijn. Matties Jeroen en zijn uit Portland, Oregon, overgevlogen broer Wouter zitten ook aan tafel. De DF, inmiddels enige tijd van de drank af, bestelt een alcoholvrij bier. Die komt rap ter tafel. Mijn matties zitten inmiddels aan de Chardonnay van het huis. Zij vinden hem lekker, Ik vind de wijn te zoet, het lijkt wel een Chileen. Maar enfin, ik drink toch niet, dus dat wordt mij bespaard. Als ik een tweede alcoholvrij biertje bestel, word ik enigszins argwanend aangekeken, want wat blijkt, ze hebben alleen alcoholvrij bier van Heineken en het eerste biertje was er één van de tap, dus niet alcoholvrij. Excuses worden niet aangeboden. Opmerkelijk, je zult maar allergisch voor alcohol zijn.
Wij vragen aan de zwarte brigade om een selectie te maken uit het lunchmenu en kiezen voor drie gangen die aangeboden worden voor € 50,50. Als je de prijs van de vijf gangen van het sublieme lunchmenu van Mos vergelijkt met die van AIM, dan is dit menu aan de prijs. Als je je dan ook nog bedenkt dat je bij Mos veel stuk beter eet, met veel leukere en betere bediening, dan weet je eigenlijk als genoeg.
AIM heeft het qua zwarte brigade niet op orde. Ik heb op voorhand zeker van vijf personen hun irritatie gehoord over de bediening. Ook mijn vrienden Rollie en Hans, die er regelmatig eten, spreken hun verbazing uit over de bediening. Geen kwaad woord over de vrolijke dame Latoya, maar de twee heren die daar lopen, die moeten echt een cursus gastvrijheid gaan nemen. Met van die gezonde tegenzin bedienen zij je. Dat geeft je een onprettig gevoel als gast. Als je geen dienend beroep wilt, wat doe je dan in de horeca, zou ik zeggen.
Enfin, we trappen af met de gemarineerde wilde zalm met ama ebi (zoete garnaal), avocado, jalapeno en groene appel. Er zit nog een rolletje bij met (wat ik denk) krabvlees, althans dat zou het moeten zijn. Dit krabvlees ruikt een beetje, en dat is onprettig. Op zich een prima gerecht, maar ik ben er niet wild van. Mijn vriend Arnold geniet intussen van de dun gesneden cecina de leon (een soort Bündnerfleisch) met dragon, pickled tomaat en venkel. Ik meen er ook wat mozzarella tussen te zien. Het gerecht ziet er prachtig uit en Arnold keert van genot, zo lekker vindt hij het. Dit wordt beaamd door de tafelgenoten die hetzelfde gerecht hebben.
We vervolgen met de gegrilde coquille met zwarte truffel, mais, beurre noisette en hazelnoot. De mais overheerst, de herfsttruffel heeft geen smaak en de gegrilde coquilles zijn die Japanse uit de grote pot. Ik ben er geen voorstander van. Snijd ze dan vers uit de schelp, zeker als je voor een à la carte gerecht als deze normaal € 33,50 berekent.
Ik vervolg met de zacht gegaarde corvina met Tom Kha Kai Kai, zuring en XO-saus. De corvina is veel te gaar, droog en de huid lijkt wel dik spek waar je moeilijk doorheen komt, niet lekker. De saus is te overheersend, het bord ziet er wel weer prachtig uit, met name de Japanse radijs maakt het tot een plaatje.
Op mijn verzoek of er een frietje bij het hoofdgerecht kan worden geserveerd is het antwoord: “er is geen friet”. De zaak zit halfvol, dan schil je toch even een aardappel? Mijn verzoek om een stukje harde kaas na het hoofdgerecht wordt eveneens negatief beantwoord. Bij de koffie wordt geen zoetje geserveerd. Voor dit geld vind ik dat niet kunnen. “Nee” zeg je niet als je in de hospitality werkt, basisregel nummer 1.
Aim is op een prachtige locatie gelegen, Chef Wessel kan best koken, maar op de lange termijn wil je voor dit soort bedragen verwend worden. Ik mis de liefde in deze zaak, maar deze zaak zit doorgaans vol, dus het zal wel aan mij liggen.
We rekenen met zijn vijven € 508,00 af, niet weinig voor drie gangetjes lunch met vier flessen witte wijn en een alcoholhoudend biertje….
(2 / 5)