De DF reist met zijn lief door Baskenland. Op advies van zijn enige Spaanse vriend Eduardo heeft hij een cabriolet gehuurd om de geuren van het Baskenland te ervaren. Wij hebben mazzel, want het regent normaliter 60% van de tijd in Baskenland. Niet de week dat wij er zijn! We besluiten vanaf het vliegveld van Bilbao op binnendoor-wegen langs de kust naar San Sebastian te rijden. Wij genieten onderweg van de geuren van houtvuurtjes van nat hout, de geur van de naaldbomen en van de vele rivieren die Baskenland rijk is.
Halverwege komen wij een grote boerderij tegen, die aan een getijderivier ligt. Het ziet er sprookjesachtig uit. Het blijkt restaurant Bedua te zijn. Bedua is in geen gids te vinden. Mijn nieuwe vriend, chef Bruno, weet mij later te vertellen dat dit dé insidertip is waar je waanzinnig goed kunt eten. Dat bleek ook. Wij stoppen en zien, in een overdekte serre, een terras aan de rivier zeker 60 tafels gedekt staan. Binnen idem. Wij vragen aan de charmante gastvrouw of wij kunnen lunchen met zijn tweeën. Het parkeerterrein is nog leeg, het is 13:10 uur. Ze kijkt bedenkelijk en zegt: “Nee sorry, wij zitten helemaal vol”. Wij denken dat ze een grapje maakt. Omdat de DF instinctief door heeft dat dit goed toeven is, biedt hij haar aan om op twee bierkratjes te gaan eten met het bord op schoot en zij mag kiezen wat wij gaan eten. Zij valt, hoe kan het ook anders, voor de charmes van de DF en we krijgen al ras een tafeltje toegewezen. Wij zien bij binnenkomst zakjes staan, gevuld met tomaten en jalapeñopepers, die van de, aan de overkant van de rivier met een bruggetje te bereiken, eigen groentetuin komen. EUR 10,- voor een zak tomaten, wat een charmante boel is het hier.
Ik begin met Belondrade 2018 (verdejo druif, uit de Ruedastreek) te bestellen. De geoefende lezer weet dat de DF minder aan het drinken is, maar hier gaat de automatische piloot aan, én gelukkig maar. Wij krijgen een tomatensalade met daarop flinterdun gesneden verse ui, bonito, olijfolie, peper, zout en wat platte peterselie. Beter wordt het niet. De tomaten, daar spat de zon en de smaak vanaf.
Wij vervolgen met vers gebakken padrones (uit de tuin, met peper en zout), en dan komt het: het paddenstoelenseizoen is begonnen en de chef plukt zelf paddenstoelen. Verse cêpes (eekhoorntjesbrood), die worden hier kort op hoog vuur gebakken, wederom peper en zout, en in het midden leggen ze er een rauwe eierdooier op. De bedoeling is dat je die er snel doorheen mixt, zodat het ei nog een beetje gaart. De Mrs. DF, de vrouw die een mening heeft ter grootte van een ouderwetse encyclopedie, wil het zonder het eigeel eten. Daarom laten we de paddenstoelen enige tijd staan. Dat blijkt later een fout, je moet ze vers eten, als ze warm zijn, en direct de eierdooier erdoorheen mengen. Desalniettemin een verrukkelijk gerecht. Dat vind ik nou zo mooi van die Spaanse keuken, eigenlijk heeft alles vier ingrediënten: een eiwit of groenteproduct, peper, zout en olijfolie, en meer is er niet en beter wordt het ook niet.
En dan komen ze met een aantal vissen aan. Wij hebben bij binnenkomst al in de prachtige assador gekeken, waar drie kerels aan gigantische houtskoolvuren vissen in grote klemmen grillen, maar ook prachtige T-bonesteaks, van die steaks die minimaal 4 tot 5 centimeter dik zijn, waar een halve centimeter zout op gaat, die ze op een hoge temperatuur er in wegsmelten, waardoor het bruiningsproces (de reactie van Maillard) perfect verloopt. De Mrs. FD is een vleeseter, zo niet de DF. Wij kiezen voor een tarbot. Intussen blijkt de fles Belondrade nog kleiner dan wij dachten, maar aangezien er nog op bochtige bergwegen gereden moet worden, stopt de DF en is het de Mrs. DF die doorgaat met gekoelde rode rioja, beter wordt het niet. Het blijkt een waar feest. De cuisson van de vis is by the book. Het restant witte wijn smaakt als nooit tevoren. Oerkreten uitend, met het genietertje vol aan en tranen in de ogen, verorberen we deze vis, alsof we al dagen niet gegeten hebben.
Intussen valt ons enthousiasme ook de patron op. Van het tijdslot blijkt geen sprake meer. Intussen zien we een wachtrij groeien van circa 30 mensen die staan te wachten op een tafeltje.
En dan de desserts.
De DF houdt ook van desserts, eerlijk gezegd, maar omwille van zijn omvang slaat hij die over. De Mrs. DF daarentegen, een magere spiering, is gek op desserts en bestelt er nooit 1, maar meestal 2 tot 4. Gezegd moet worden, ze eet niet alles op, maar ze proeft ze. Zo ook hier. Wij genieten van de huisgemaakte cheesecake, hét streekgerecht, met daarop een rode vuchtencoulis en een bolletje zelfgemaakt volle melk ijs. Zalig! Het appeltaartje met zelfgemaakt appel-ijs idem. Zoals je wellicht weet, kent Baskenland, dat het klimaat heeft van Zwitserland (en er ook overigens zo uitziet, groene naaldbomen en vakwerk chalets incluis), een overvloed aan appelen. Ze maken er de lekkerste dingen mee, onder meer een sparkling wijn, maar ook ijs.
Later zal chef Bruno Oteizip mij vertellen dat dit echt een Geheimtipp is en er ook eigenlijk niet over moet schrijven, omdat er geen toerist komt. En dat is ook zo. Wij waren de enige toeristen. Als we weggaan, lopen we nog even naar binnen in het restaurant in het hoofdgebouw, en zie daar de mensen met de benen buiten hangen. Ook jonge mensen, met de mooiste wijnen op tafel. Belondrade kostte daar EUR 52,- per fles. Daar waar je hier bij Van de Valk en Loetje tussen de EUR 80,- en EUR 90,- betaalt (en inkoop EUR 42,-). Ze gooien gewoon EUR 6,- tot max EUR 10,- op een fles wijn en daardoor kun je eindeloos genieten van al dat prachtigs.
Deze zaak staat met stip op 1 bij mijn “Geheimtipps” in Baskenland.
Ik zal hierna nog een blog schrijven, maar laat ik duidelijk zijn, ik ben geen fan van het oude centrum van San Sebastian. Het is highly overrated, het is één grote tourist trap vol met vieze straatjes. De echte zaken, en daarvan zal ik je er een aantal geven (in overleg met mijn vriend Bruno en onze gids), daar is het moeilijk binnenkomen, want ze hebben gewoon geen zin in toeristen, en gelijk hebben ze.
(5 / 5)