Elkano* op het “schiereilandje” Getaria: hoe lok je ’t vrouwtje mee?

Ooit keek ik een serie van Ilja Gort, die reisde door de Rioja en Baskenland, in zijn oldtimer Fiat cabriolet. Hij deed toen het kleine rotsuitstulping Getaria aan, in het Noorden van Baskenland. In Getaria stikt het van de visrestaurants, die op grote buitengrillen, met grote visklemmen, hele vissen grillen. Eén van die restaurants is Elkano. Ik was er al eerder met mijn lieve vriend Julius en het was geweldig.

Hoe lok je de vrouw, die doorgaans liever vegetarisch en niet te veel eet (terwijl je samen op een romantische trip bent), naar een lunch in een met een Michelinster bekroonde viszaak, wetende dat je ’s avonds nog 18 gangen moet eten bij 3-sterren-chef Martin Beresatiqui. Heel simpel, ga naar restaurant Elkano in Getaria, maar boek vooraf de private tour in het Balenciaga Museum. Ter ere van Balenciaga, de beroemde Spaanse ontwerper, is er een gigantisch mooi museum op loopafstand van Elkano gebouwd. Huur een gids, doe anderhalf uur of je mega-geïnteresseerd bent (in de overigens prachtige jurken), en je kostje is gekocht vrienden!

Enfin, mijn nieuwe bff chef Bruno had Elkano gebeld dat de DF eraan kwam. Dat had tot een VIP-behandeling moeten leiden (en eerlijk is eerlijk: de DF is gemaakt voor VIP behandelingen), maar heel even probeerde ze de DF links in het restaurant te zetten tussen de alleen etende culitoeristen. De DF is daar, vanzelfsprekend, niet mee akkoord gegaan en is op zijn strepen gaan staan.

Aan mijn vorige bezoek met Julius koester ik nog warme, edoch: vage, herinneringen. Eerlijk gezegd, vijf flessen wijn, waarvan één rode, tijdens de lunch, was achteraf misschien toch wat té enthousiast. De signature dish van Elkano, die overigens een eigen vistrawler hebben varen, is een op deze gigantische buitengril gegrilde halve kreeftenkop. Let op: het gerecht is er niet altijd. Het kan alleen gemaakt worden van de kop van de vrouwtjeskreeft, omdat daarin het koraal (de “kaviaar”) zit. De Mrs. DF vindt, zoals ook overigens mijn vriend Julius tijdens het eerste bezoek (gelukkig draaide hij later bij en hebben we het gerecht twee keer besteld), een halve gegrilde kop van een vrouwelijke kreeft nét iets te ver gaan. Zij kiest voor de andere signature dish van de chef, de gevulde spinkrab, die eveneens goddelijk is. Gewoontedieren als wij zijn, bestel ik een fles As Soartes, deze keer van het jaar 2019. Een prachtige, witte wijn gemaakt van de Godello druif uit Valdeorras, beter wordt het niet. Volgens alle wijngidsen uitermate geschikt voor de begeleiding van Krab, kreeft en vis. De Mrs. DF neemt een halve portie van de gevulde krab en al ras besluit de DF, nu een halve, gegrilde kreeftenkop toch wat karig is, nog een halfje extra gevulde spinkrab bij te bestellen. Het genietertje staat (roodgloeiend) aan.

Ondertussen biedt mijn nieuwste vriend, maître Aitor aan om in plaats van de gehele tarbot een klein stukje grouper (Tandbaars, roofvis, meestal heel groot) te eten. Dat bleek een fout. We krijgen twee groupers geserveerd: één die bij de rotsen gevangen is en één diepzee. Die bij de rotsen gevangen is, is taai (die heeft veel moeten werken) en dat geeft Aitor van tevoren ook aan. Hij vindt het mooi als we het verschil proeven. Zo geschiedde. Wij bestellen er de op het houtskoolvuur gegrilde en ontvelde, zachte paprika’s bij, die nog even in een pannetje direct op de kolen zijn gezet (verrukkelijk!).

Wij gaan nog over tot het bestellen van de desserts. Deze keer besluit de Mrs. DF dat ze te weinig heeft gegeten en er worden maar liefst vier desserts aangerukt. Vanzelfsprekend de flan, als ode aan onze Spaanse zwager Louis, de cheesecake, de chocolade brownietaart met hazelnoten en vers gedraaid ijs, en de huisgemaakte amandeltaart. Ze vallen niet tegen.

Eerlijk is eerlijk, Elkano heeft een ster, de twee signature dishes zijn de omweg waard, maar bij Bedua eet je eigenlijk veel beter (een voor minder geld). De cuisson van de vis bij Elkano was niet goed. De vis was te ver doorgegaard (dat was ook al zo tijdens mijn bezoek op 5 juni 2019). De voorgerechten waren subliem, maar om nou voor een halve kreeftenkop, een hele portie spinkrab en twee kleine stukjes grouper, vier toetjes, een fles water en een fles As Soartes ad EUR 330,- af te moeten rekenen, ik vind het (veel) te veel. Wij waren bij Bedua voor meer gerechten EUR 100,- minder kwijt. De locatie was beter en de beleving al helemaal.

De les is dat je in Baskenland eigenlijk de sterrententen niet moet hebben, maar dat je moet kiezen voor de onbekende zaken, die eigenlijk de pech (of het geluk?) hebben dat er geen Michelin-inspecteur langs is geweest, want daar eet je uiteindelijk het allerbeste.