Uit piëteit met de op last van de overheid gesloten horeca, heeft uw levensgenietende culinaire vriend zich een tijdje op de vlakte gehouden. Helaas heeft dit geen positieve uitwerking op de weelschaal gehad, maar de rosé “Whispering Angel” van Chateau d’Esclans is ook zo lekker….
Enfin, na ruim 8 weken rust, klotst de cash tegen de plinten, komen de muren op uw DF af en schreeuwt zijn (goddelijke) lichaam om culinaire verwennerij.
Al eerder schreef ik over huiskamerrestaurants. De trend is al een aantal jaren geleden gezet in Berlijn en eindelijk is deze, al dan niet met de corona, naar Nederland komen overwaaien. Het zijn van die verborgen parels, waar je eigenlijk graag over wil schrijven, zonder dat je het adres wil delen, omdat je het eigenlijk voor jezelf wil houden. Zoiets als een maîtresse, maar dan minder kostbaar.
Chez Julio is zo’n adres.
Julio is een gastheer pur sang en een levensgenieter. Volgens mijn vrouw is Julio de enige echte man op aarde: hij zuipt als een tempelier, koopt iedere dag wel een gadget, horloges bij de vleet, wisselt vaker van auto dan van onderbroek, rijdt motor zonder motorrijbewijs, gaat varen en zijn boot brandt midden op zee volledig af (en overleeft het) en intussen kan hij ook nog verdomd goed koken. Een beetje van dat werk dus, je kent ze wel die types, heerlijke mensen.
Wel gek dat als de DF zelve leeft als Julio mijn favoriete voordeurdeler mij de maat neemt, enfin, het gras is bij de buren altijd groener, z’lk maar zeggen.
Omdat ik wist dat Julio af en toe een gast-chef heeft en dat deze keer de gast-chef niemand minder was dan Antoine Hermans, een Nederlandse kok met ervaring in meerdere (drie) sterrenzaken, was ik er als de kippen bij toen ik hoorde dat Antoine deze avond bij Chez Julio zou koken. Gelet op corona, was het aantal gasten beperkt tot zes en was de afstand tussen eenieder daadwerkelijk ruim 1,5 meter met een lange, gezellige tafel als gevolg.
Bij binnenkomst werden wij hartelijk ontvangen door de charmante echtgenote van Julio, die gelet op de grote drukte, niet te beroerd was om met opgestroopte mouwen een handje in de bediening mee te helpen. Kijk, zo’n vrouw, daar heb je dus wat aan (Mrs. Dutchfoodie, leest u eigenlijk mee?).
Intussen stond Antoine achter de kachel en serveerde hij al snel het eerste gerecht:
kreeft met Coquilles Saint Jacques, radijs-sesamcrème en een lobbige gelei van dashi en yuzu.
Niet alleen zag het dit gerecht eruit als een schilderij, het smaakte ook nog eens fantastisch! Pvd wat lekker en wat een binnenkomer!
Na de kreeft kregen wij een kleine bisque van kreeftenschalen (kan tippen aan die van mijn schoonmoeder, en dat is de top), gevolgd door kabeljauw met tomaat, aubergine, ansjovis en inktvis beurre blanc. De aubergine was geweldig. De chef verteld mij dat hij ze op 200 graden een uurtje bakt in aluminiumfolie, vervolgens het vruchtvlees eruit haalt en als het nog warm is het nog even opdraait met een ansjovispepertje en wat dille. Wat een feest!
Vervolgens werden wij getrakteerd op de (door een Nederlander) best-gegaarde risotto met paddenstoelen en Parmezaan ooit. Man, wat een feest!
Na deze vierde gang kregen wij wat rust en dienden wij ons op te maken voor een licht rokerige bavette van de barbecue met aardappel-knoflookcrème, beignets van mais en jus met Savora-mosterd. Al vragend naar de zalige knoflookcrème begreep ik dat deze gemaakt was van knoflook die 14 uur sous-vide op 90 graden is bereid en vervolgens met de zeef door de aardappelmousseline is gedraaid. Wat een liefhebber deze chef!
Ik heb in tijden niet meer zo lekker gegeten en dat wil wat zeggen, omdat ik de afgelopen twee maanden thuis heb gegeten en uw eigenste Dutch Foodie natuurlijk by far de beste chef is die er is!
Wij sloten af met een crème brûlée van geitenmelk met kardemom, gekaramelliseerde amandel en gekonfijte ananas, zo zalig!
Tja, en dan in het glas:
Het enige wat bij Chez Julio ontbreekt, is een sommelier. Gelukkig had de DF, een man van de wereld en wijnkenner pur sang, als ode aan zijn aanwezige vriend Jeroen Latour, een wijn van zijn naamgenoot meegenomen en wel te verstaan “Vincent Latour”, Chardonnay 2015. Een prachtig glas met een licht botertje, maar ook wat citrus, hoe mooi bij de kreeft. Na vele, vele flessen besloten wij uiteindelijk bij de bavette een simpele Côte du Rhone te drinken, Xavier 2018, als ode aan onze vriend Xavier die niet tegen drank kan en die zich meestal al na één glas ter aarde stort en die om die reden na ons laatste diner drie weken terug, al drie vrijdagavonden huisarrest heeft.
Enfin, het werd een dolle avond, vooral toen ik ontdekte dat Antoine louter en alleen te boeken is als gast-chef op cateringlocaties en thuis. Raad eens wie er aanstaande dinsdag bij de Dutch Foodie thuis kookt? Het huiskamerrestaurant is al volgeboekt, maar wellicht kan je op 26 mei a.s. nog een plekje boeken via: