Op Ibiza is het in de zomermaanden een gekkenhuis. Omdat ik, ten gevolge van de leeftijd van mijn dochters, verblijf in het Destino Pacha Resort, zeg maar een hotel waar zelfs in het zwembad nog boxen zijn en waar vanaf 10 uur ’s ochtends een dj staat te draaien, trekt de DF er vaak op uit. Dit om vroegtijdige doofheid ten gevolge van een gehoorbeschadiging te voorkomen. Gezegd moet worden dat het wel een top hotel is met een prachtige ligging.
Na mijn fantastische lunch bij El Chiringuito, ga ik op advies van mijn vriend Dino, die al 15 jaar op Ibiza woont, eten bij Jul’s. Jul’s wordt overigens ook in diverse andere gidsen als “hét restaurant van Ibiza” aanbevolen en ook mijn met Instagram getrouwde dochter zegt dat dit echt “de hotspot is”, hier moeten wij gaan eten. Ik doe mijn research en ben verkocht. Mijn research blijkt niet meer te zijn wat het was, want: Jul’s blijkt maar in één ding echt goed en dat is goede marketing via social media (mét influencers) én agressieve verkooptechnieken. De DF is er met open ogen vol ingetuind, én dat is een compliment waard!
Het begint al bij het maken van de reservering. Daar doen ze moeilijk over en als het dan toch lukt (ik deed dit drie maanden van tevoren, midden in de COVID sluiting) dan moet je een borg via je credit card van (naar ik meen) € 200,- aanbetalen. Je wordt drie keer benaderd of je wel echt komt. Als je binnen 24 uur van tevoren afbelt, ben je de aanbetaling kwijt. Ik begrijp het, maar de manier waarop dit gaat, geeft mij een slecht onderbuikgevoel. Als ik die middag via de Whatsapp nogmaals gevraagd wordt of ik wel kom, en ik aangeef dat ik graag wil komen, maar liever een half uurtje later, krijg ik per kerende app op botte manier te verstaan: “maximum 15 minutes”. Ik antwoord: “We will be there at 21:00 hours don’t worry thx for your service…” Als je meer dan 15 minuten te laat bent, word je tafel weggegeven en ben je je aanbetaling kwijt. Best raar, want die aanbetaling is ervoor bedoeld dat ze geen no-shows hebben, maar als ze de tafel toch kunnen doorverkopen, hoeven ze die aanbetaling ook niet in rekening te brengen? Van een half uur uitstel kan dus geen sprake zijn, want “de tent is overvol”. Ik vraag nog of ik op het met groen overdekte terras mag zitten, maar ook dat kan niet, want de zaak is, zoals gezegd, overvol “fully booked” om in de woorden van Ela van Jul’s te spreken.
Bij aankomst in de middle of nowhere, tref je in een sprookjesachtige setting Restaurant Jul’s aan. Het moet gezegd worden, het ziet er fantastisch uit. opmerkelijk is dat je min of meer gedwongen wordt je auto via de Valet-parking 5 meter verderop aan de overkant van de weg weg te laten zetten. De eerst greep in de inmiddels leeglopende portemonnee van de DF is gedaan.
De gastvrouw is mooi, de zaak is vol met mooie vrouwen, waarvan een aantal denk ik professioneel bijklust, maar dat mag de pret niet drukken. Wij worden aan tafel gezet en de DF, belangstellend als hij is, loopt richting de keuken en neemt wat foto’s. Dat blijft niet onopgemerkt. De mâitre komt op mij af en die begint wat vragen te stellen als ik de prachtige barbecue-keuken aan het filmen ben. Hij legt uit dat ze eigen houtskool maken, maar dat de grill vanavond niet brandt. Ze hebben ook nog een Josper in de keuken (maar die is mij niet getoond). Als ik later nog een keer goed naar die barbecue-keuken kijk, lijkt het er toch heel erg op dat die bbq-keuken nog nooit gebruikt is. Dit blijkt kenmerkend voor Jul’s. Het is één grote façade. Op de website staat dat ze een “casual fine dining restaurant” zijn, met een “no limit cuisine” en dat hun filosofie is: “to use high quality ingredients from all around the world with a Greek twist”. De chef, Christos Fotos, is een Griek. Op de website lees je alleen maar over “fire charcoal grill meats”. Nou, laat ik één ding zeggen, de barbecue brandde er die avond niet (dat werd desgevraagd ook bevestigd) en ik heb sterke vermoedens dat die BBQ daar ook nog nooit heeft gebrand. De roosters zien er echt nieuw uit, er hangt boven de vuurplaats een grote bos gedroogde kruiden. Die kunnen niet goed tegen vuur. Hoe kan je nou de ene avond wel de BBQ aanhebben en de andere avond niet terwijl je op de BBQ bereidde gerechten serveert? Zeg dan gewoon eerlijk dat je alles op de Josper bereidt (die ook houtskool gestookt is, maar een net iets andere beleving kent).
Op voorhand heb ik al app-contact met mijn vriend Julius, om met hem de kaart te bespreken. Ik zie net iets te veel truffelolie voorbijkomen en, zoals de geoefende lezers allemaal weten, truffelolie is een petrochemisch restproduct. Daar zit niets natuurlijks aan. Als je zelf truffelolie zou maken, zou dat in no time leiden tot blauwzuurgasvorming, de dood tot gevolg hebbende. Een chef die met truffelolie kookt is een nep-chef. Blijf daarvan weg, want zeg nou eerlijk: zou jij benzine op je frites doen?
De gerechten zien er prachtig uit en de medewerkers zijn zo op verkoop getraind, daar kunnen ze bij de Harbour Club nog een puntje aan zuigen. De gerechten beginnen bij € 24,- en lopen op tot € 56,-, althans op de kaart. Maar dan komt het. Als een volleerd actrice met drie Oscars op de schoorsteen, vertellen afwisselend de sommelier en de serveerster de mooiste verhalen over de gerechten, en met name over de specials. Zo is er kreeft van Formentera (ze zullen bedoelen: langoustine, er is volgens mijn informatie geen kreeft van Formentera), eventueel nog uit te breiden met een kaviaarboter, waarbij gekozen kan worden tussen sevruga, maar ook de nog mooiere witte beluga kaviaar, en is er echt Wagyu vlees te bestellen. Ze dringt behoorlijk aan op het bestellen van deze specials.
Ik vraag haar om de signature dish van de chef te mogen eten. Dat is namelijk de kreeftrisotto, alleen daar zit truffelolie in en die wil ik zonder truffelolie. Het antwoord is dat de chef weigert een ingrediënt uit een gerecht te halen. Hij heeft het gerechte zo gemaakt en zo is het bedoeld (mét alle ingrediënten). Dit is een ander antwoord voor: “wij hebben alles vooraf klaarstaan, dus wij kunnen niet variëren”. Opmerkelijk, zeker als je de prijzen ziet. Ik begrijp nu waarom er relatief weinig koks in de half open keuken te zien zijn.
Als ik haar vraagt wat de kreeft van Formentera kost, dan krijg ik te horen dat die € 250,- per kilo kost. Een grap! Oosterscheldekreeft, de beste kreeft ter wereld, kostte voor de particulier € 70,- (niet meer verkrijgbaar, het seizoen is gesloten). De kreeft van Formentera (ze bedoelt overigens langoustine, althans die zie ik daar uitsluitend voorbij komen) kost veel minder. In alle overige restaurants koop je de kreeft voor rond de € 75,- per kilo. Hetzelfde geldt voor de kaviaar; 10 gram sevruga kaviaar door de boter blijkt € 100,- te kosten, en als we de witte kaviaar willen € 250,-. Let wel: voor 10 gram! Het Wagyu vlees kost € 700,- per kilo. Bij navraag blijkt het natuurlijk Australische Wagyu te zijn, wat helemaal geen Wagyu is. Ik geef aan de serveerster aan dat, nadat ik naar de prijzen heb gevraagd (hetgeen haar al irriteerde), dat ik de prijzen “way out” vind en niet in vergelijking vind staan tot de kostprijs en dat ik geen zin heb om zoveel geld uit te geven.
In een vlaag van eerlijkheid valt de serveerster uit haar rol en zegt zij even tegen mij “ik begrijp het mijnheer”, maar daarna valt ze terug in haar oude rol en dat is alleen maar: “verkopen, verkopen, verkopen”. Je glas wordt continue volgeschonken. Als bijvoorbeeld je cocktailglas leeg is, wordt je glas direct weggehaald en wordt direct gevraagd of er een nieuwe neergezet kan worden. Ik begrijp de technieken, maar “je gaat het pas zien als je het doorhebt”, zei de grote leermeester ooit, en als je het doorhebt, begint het je mateloos te irriteren. De sommelier die aan mijn tafel komt, vertel ik dat ik die middag zo’n mooie fles wijn heb gedronken, dat ik het vanavond bij één open glas houd. Opmerkelijk in een Spaans restaurant, er is geen Spaanse wijn open. Eén derderangs huis van Ibiza zelf, die ik niet ken, voor de rest glazen wijn uit Frankrijk en de nieuwe wereld vanaf € 20,- per stuk; ik neem één glas. Enfin, de stemming is gezet.
Wij beginnen met een aantal cocktails die, eerlijk is eerlijk, verrassend lekker zijn. De Santa Medicina met Tanqueray No. 10 gin, laurier, blank tomatensap, passievrucht en sherry (€ 18,-) is waanzinnig.
En dan het eten. Zoals gezegd, ook als je website bekijkt, gelikter is het niet. Ze hebben overal influencers aan het werk. Het ziet er prachtig uit. Omdat in 1/3 van alle gerechten truffelolie verwerkt is, is de keuze wat beperkt. Mijn eega eet de rolletjes van zeebaars met asperge, avocado, yuzu mosselvocht en mierikswortelmayonaise (foto). € 25,-, het ziet er prachtig uit, het smaakt nergens naar. Mijn dochters eten de garnalen en kreeft kebab-taco’s (€ 28,-) die vlak van smaak zijn. Kenmerkend voor deze avond is dat onze Christos nogal graag de zoutpot hanteert. Volgens mijn geleerde dochter is dat een teken van verliefdheid, volgens de DF is dat een teken dat je niet kunt koken en je broddelwerk tracht te verdonkeremanen door veel zout toe te voegen.
Ik neem voor € 28,- twee miniburgers vooraf, “miniburgers on the twist”. De één met black angus, zoete uien, geitenkaas en truffelmayonaise (die had ik even over het hoofd gezien, ook gemaakt met truffelolie), de ander met soft shell krab van de Koreaanse barbecue, kimchi en garnalenmayonaise (foto). Laat ik met de black angus burger beginnen. Hij is te rauw en ik vermoed dat het vlees zijn houdbaarheidsdatum te dicht genaderd is (en ik denk zelfs: er overheen). De truffelmayonaise overheerst alles, het slaat helemaal nergens op. De soft shell krab is gefrituurd, er is geen barbecue in de buurt geweest, smaakt vet, vlak en is zeer matig, niet te bikken. Twee minibroodjes voor € 28,-, een grap!
De roasted lam op een pita met uienjam, tomaten confi en zure room is oké.
Dan de hoofdgerechten. Zoals gezegd, wij laveren tussen de truffelolie door. Mijn eega neemt de kingcrab salade met chilimayo, amandelen en yuzusaus. Smaak wederom vlak, niet te bikken, waterige kingcrab (uit blik?) voor € 44,-, een grap. De gegrilde kipfilet met sneeuwerwten, bulgur en dragonsaus overtuigt eveneens niet. De door de serveerster geadviseerde gegrilde octopus met groene fregola, geschroeide boerenkool en pecorinosaus valt tegen (foto hieronder). De gegrilde octopus heeft te lang in de ijskast gelegen, is veel te hard gegrild en is keihard en alle smaak en vocht is eruit verdwenen. De rest van het gerecht is prima. Het kost € 39,-, zonde van mijn geld.
Over de rest van de gerechten ga ik het niet eens meer hebben.
Wij hebben geen dessert genomen en nadat wij niet zijn ingegaan op de opgedrongen kaviaar, de kreeft, de wagyu en de te dure wijnkaart, wat het enthousiasme van het personeel snel afgenomen. Ik zag nog even hoe onze serveerster van de wijkmanager op haar flikker kreeg (waarbij er naar onze tafel werd gewezen, waarbij de indruk is ontstaan dat onze serveerster ons niet genoeg verkocht had, een beschamende gang van zaken). Tegelijkertijd was zeker een zestal tafels de hele avond onbezet, dus al die drukte over “als je een kwartier te laat bent, geven we je tafel weg”, “we kunnen de tafel niet ruilen”, allemaal bullshit, één grote marketingmachine, dat doen ze knap. Maar ik waarschuw je: rijd er met een grote boog omheen, laat je niet “oplichten”.
Ik heb qua prijs/kwaliteit-verhouding en beleving nog nooit zo slecht gegeten in mijn leven. Nul brilletjes, nooit eerder uitgedeeld, maar eens moet de eerste keer zijn.
Ga bijvoorbeeld eten bij Pacha Destino Hotel (met direct zeezicht), want hoe gek het ook klinkt, daar kun je goed eten. De nieuwe Chef van de Pachagroep kan echt koken. Ik het at bij het Destino hotel de beste desserts ooit, en bij de Lio’s een ongelooflijke goede en lekkere steak tartaar van zongedroogde tomaat. Ik wist het niet en dacht dat ik echt vlees had, waanzinnig!
(0 / 5)