La Ferme op het eiland Cavallo

Na het gelukkige, doch eenvoudige bezoek aan le Passe Temps werd het tijd om de voetjes van de vloer te doen, en daarvoor is een bezoek aan het eiland Cavallo bij uitstek geschikt.

Het eiland Cavallo ligt voor de kust van Bonifacio. Het is relatief onbekend, behalve dat het ooit in het nieuws is geweest, omdat een erfgenaam van de verbannen Italiaanse koning er ooit een Duitse jongen op brute wijze heeft vermoord. Enfin, op naar leukere zaken.

Bill Gates heeft een huis op dit eiland en het is bereikbaar per boot of per helikopter. De geoefende lezer weet vanzelfsprekend waar de DF voor koos. Nadat hij gisteren bij Le Passe Temps zo met beide voeten op de vloer was, werd het al weer snel tijd voor hogere sferen. ZDABW houdt niet van vliegen en dan te bedenken dat ze ooit op 17-jarige leeftijd is toegelaten tot de vliegschool van KLM in Eelde. Het kan verkeren in het leven. Ronan, onze nieuwe BFF, pikt ons op bij ons hotel, waar vanzelfsprekend een helikopterlandplaats is, om ons een toer te geven boven Porte Vecchio en Bonifacio om vervolgens smooth te landen op het eiland Cavallo. Daar staat een elektrische golfkar met een plaatselijke schone al op de DF te wachten, en ze kan het niet laten om een handtekening te vragen. De DF begrijp dit soort dingen en kan daar gelukkig goed mee omgaan.

La Ferme is bovenop een berg gelegen, is 4 maanden per jaar open, heeft 5 hutjes op de top van de berg, is buitengewoon smaakvol en volledig in en op de openlucht ingericht. Bij La Ferme kun je je geld zeg maar kwijt. Daar waar Le Passe Temps het voorbeeld was van verantwoord met vakantie gaan, kun je bij La Ferme je creditcard met waterkoeling van stal halen. Overigens geheel begrijpelijk, want wij zien, terwijl wij aan komen vliegen, een klein veerpontje met daarop alleen een koelwagentje van “Petit Forestier” staan, die boven naar het restaurant rijdt om verse producten te brengen. Dat gaat iedere dag zo.

De keuken van La Ferme staat onder leiding van een aantal Griekse chefs. Wij beginnen vanzelfsprekend met een coupe de champagne in de openlucht-bar en genieten van een heerlijke borrelhap, een “humus” van geitenkaas, met paprikapoeder en heerlijke in olijfolie gedompelde warme broodjes. Wat een feest!

Na een half uurtje gaan wij naar onze tafel en ik bestel mijn favoriete wijn van het eiland: een fles rosé van Clos Canerelli. Zalig. Ik heb de wijn gelukkig inmiddels in Nederland bezorgd gekregen.

Wij bestellen het eerste voorgerecht: kort gegrilde calamaris met peterselie en knoflook en citroensap. Even simpel als lekker, de rosé gaat er goed bij. Ondertussen staat het genietertje aan. Wij kijken uit over een prachtige baai, romantische gevoelens dreigen de overhand te nemen…

En dan komt de alleraardigste ober langs met de vers gevangen vis. Wij kiezen voor de St. Pierre, oftewel de Zonnevis. Die reken je per gewicht af. Onze Zonnevis, die volgens het geoefende oog van de DF een geschat gewicht heeft van 600 gram, blijkt achteraf op de rekening 1,5 kilo te wegen en € 280,- te kosten. Deze vis was obees, zonder dat het het aan hem kon zien. het zou verre familie van de Dutchfoodie kunnen zijn.

Kennelijk heeft deze Zonnevis ofwel het lood waarmee hij gevangen is ingeslikt, of is hij onderweg per ongeluk op een goudstaaf gestrand en heeft hij die van de schrik doorgeslikt. Het kan zomaar verkeren, we zeuren er niet over. De plek is uniek, alles moet met een veerpontje aangevoerd worden en het hemd van Magere Hein heeft geen zakken, zal’k maar zeggen.

Wij genieten nog van een mooie tomatensla en vers gegrilde paprika’s.

Als dessert komt als klap op de vuurpijl één van de lekkerste chocoladetoetjes die ik ooit heb gehad. ZDABW geniet van een pavlova die in perfectie uitgevoerd is.

Het bonnetje, exclusief de fooi, is stevig: € 490,-. Als ik zeg: “Doe er maar € 50,- bij”, maken ze daar spontaan € 550,- van. Waarschijnlijk zijn in de 30 seconden dat ik het zei en ze het bedrag moesten aanslaan de prijzen tussentijds verhoogd. Het kan verkeren. Maar vrienden: de locatie is fantastisch, de uitvoering is perfect en als je je realiseert dat je op een eilandje in de Middellandse Zee zit, wat onbereikbaar is, en als je toch al het bonnetje van de (al die tijd op de DF wachtende) helikopter voor je kiezen hebt gehad, dan zeur je niet over een paar tientjes.

Dit is een absolute aanrader. In augustus kom je er niet in, dan zit het vol met Fransen. In juli kun je hier eten. Je kunt natuurlijk ook gewoon een boot huren of met je auto naar Bonifacio rijden en er vanaf daar met de pont naartoe gaan, maar voor de beleving is de heli toch een absolute aanrader.

Leve Corsica!