Als mijn oudste dochter een restaurant aanraadt, dan weet ik dat het hip, hot, duur en soms ietwat luidruchtig is. Zij is een fijnproever, doch van een andere generatie. Haar database is Instagram. Met gelikte foto’s en een juiste campagnes bereik je fijnproevers zoals mijn dochter. Zo kwamen wij eerder via haar bemiddeling bij Nammos terecht (geweldig) en bij Nela (mooie zaak, leuk publiek, alleen ik heb helaas nog steeds een gehoorschade en een rokende creditcard).
Het is niet vreemd dat Gitane op haar netvlies is gekomen. Net 6 weken open, op een hoek gelegen in Oud-West, aan de Jan Pieter Heijestraat 146. Een prachtige zaak, die ramvol zit (zowel binnen- als buiten) met een leuk publiek en waanzinnig leuke, goede en vlotte bediening. De DF komt net terug uit Canada en is verwend qua aandacht, snelheid en aardigheid van de zwarte brigade. Gitane is een van de vrolijke uitzonderingen in Amsterdam. Onze “maître” Joost heeft hier de wind er goed onder, je ziet zijn kwaliteit, en wat blijkt: opgevoegd voor Richard van Oostenbrugge en Thomas Groot (Amstel 212, De Juwelier, etc.). Qua kwaliteit van de bediening het niveau van de Scheepskameel. Veel vrolijke mensen die in plaats van weg te kijken, je vrolijk en vragend aankijken. Chapeau!
Er is een ding waarvan ik bij binnenkomst direct ongelukkig van wordt: de wijnkast. Ik zie weer frivole etiketten, lees: natuurwijn, jak! Een blik op de wijnkaart bevestigt helaas mijn vermoedens…. Het goede nieuws: deze avond wordt alcoholvrij.
Wat is er toch aan de hand? Welk idee zit erachter om je kaart (nagenoeg) uitsluitend te vullen met die bedorven wijnen? Het is ook nog eens zakelijk onhandig. Want jongens zoals jullie vriend de DF bestellen geen wijnen van onder de € 100,-, het is dus gewoon omzet mislopen. Waarom niet een kastje met wat mooie bourgognes voor de liefhebbers? Het gebrek aan normale wijn is al een reden om niet meer te komen.
Enfin, Gitane is opgezet door een voormalig chef van de bekende restaurants van Ottolenghi en Nopi in Londen. Hij is van Griekse komaf en heet: Angelo Kremmydas. Het C.V. van Angelo klinkt magisch, maar biedt (helaas) geen garantie.
Er is een leuke cocktailkaart, een wijnkaart met natuurwijnen en een kleine menukaart (overwegend vegan/vegetarische gerechten), die je met een “nibbles-kaart” moet combineren. Het is sowieso shared dining en je wordt geacht 2-3 gerechten de neus uit te zoeken. Ik vind shared dining in dit soort zaken wel iets gezelligs hebben én praktisch: je kan veel gerechten proeven, en als je het niet lekker vindt, is het gemakkelijker aan de ander over te laten.
Wij bestellen drie mocktails. De smaak is wat vlak, het even aangeschroeide takje rozemarijn biedt een aangename aanvulling op de ietwat vlakke smaak. Het water is hier gratis en wordt rap bijgevuld. Daar is de DF een voorstander van.
Wij kiezen van de nibbles voor de oef mayonaise met vadouvan, haring, prei, gefrituurde sjalot en haringkuit en de courgette en feta fritters.
Laat ik beginnen met de (3) oefs: ze zien er mooi uit, de mayonaise lijkt een soort dikke boter, het ei is te koud en de smaak is vlak. Eigenlijk willen wij het laatste ei niet, maar wij vinden het zo “lullig” voor de aardige bediening en eten het maar op.
De fritters zijn gefrituurd en ietwat vet, zien er mooi uit, alleen wederom vlak van smaak, doch de bijpassende limoenyoghurt is zo zuur, dat deze overheerst en letterlijk pijn doet aan het glazuur. Deze combinatie van (opbouwende) kritiek zal leidend zijn voor hetgeen nog gaat komen: of te vlak, of zo zuur, dat er een volledige disbalans in het gerecht is en letterlijk het glazuur van je tanden afknalt. Dit is echt een punt van aandacht.
Wij vervolgen met een koud gerecht, de geroosterde puntpaprika, tahin, pistache, zwarte knoflook en oranjebloesem en “paprika XO” (€ 12,50). Het gerecht ziet er prachtig én “insta-waardig ”uit, is bij de eerste bite lekker, alleen daar komt dat veel te overheersende zuur weer. Terwijl ik dit blog schrijf, zijn 3 uren verstreken sinds ik dit gerecht at, en mijn tanden en tandvlees doen echt pijn van het zuur. Heeft de chef zijn eigen gerechten wel geproefd?
Van de warme gerechten proeven wij de “lamsrump”, met romesco, tomatillo, semi-gedroogde tomaten en komijn (€ 15,-) . Dit gerecht ontbeert wat zout, maar het is prachtig. Het vlees heel mals en een mooie cuisson (ik vermoed sous vide voorgegaard) en de romesco is zalig. De tomatillo tref ik niet aan, maar misschien dat deze door de romesco is gemalen.
De koolrabi “a la meunière” met miso, krokante kappertjes amandel en kruidensalade (€ 13,50) is wederom vlak van smaak en niet bijzonder. Wel een prachtige presentatie.
Van de sides kiezen wij heel verstandig niet de frites van de Frietboutique, maar de bimi van de BBQ (dat zijn ze niet), met saté mélange, pinda en citroen. Ook hier weer, heel vlak van smaak. Totdat je het beetje saus tot je neemt: zo zuur, niet te doen.
Wij sluiten af met een Griekse specialiteit: “loukoumades”, Griekse oliebollen, honing, walnoot, kaneel en lavendel (€ 11,-). Het zijn oliebollen ter grootte van een ping pongbal en zij worden op charmante wijze gepresenteerd in een mooi klassiek steelpannetje. Lekker, maar mag wel iets meer honing bij.
Mijn tafelgezelschap kiest nog voor de “Eton Mess” met merengue, sumakstroop, aardbeien, steranijs-crème , granaatappel en aardbeiensorbet (11,-) . Ook hier weer: vlak van smaak en het aardbeienijs overtuigt niet, daar zitten te weinig aardbeien in.
Tja, het bonnetje is € 139,75. als je geen wijn drinkt, valt de schade mee. Ik vind de zaak mooi, het (jonge) publiek leuk en de bediening geweldig, maar eten is niet goed, om over de wijnen dan maar te zwijgen. De porties zijn klein (maar in verhouding tot de prijs), ze zien er prachtig uit, de bediening leuk en lekker snel, maar het eten, mijn god, het slaat eigenlijk helemaal nergens op. Alle drie pijn aan de tanden en het tandvlees, dat kan toch niet?
Het derde brilletje is voor de leuke bediening, anders waren het er zeker maar 2 geweest.
(3 / 5)