Genieters, vrienden!
De DF is zo druk, onder meer met het bezoeken van restaurants, dat hij lang niet meer van zich heeft laten horen. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Troef (10+, ik at er drie maal in een week), De Mark (aanrader), enfin ik ben op dit moment met “Zij Die Alles Beter Weet” (“ZDABW”) met vakantie, in Corsica wel te verstaan.
De reis er naartoe was voor ZDABW een zware. ZDABW is weken van te voren al op rantsoen gegaan, dit te voorbereiding op het culinaire gedeelte van onze reis. Onze eerste tussenstop was in Parijs en daar tikten we in 24 uur 6 Michelinsterren aan. Wij begonnen met een lunch bij het al 30 jaar met 2 Michelinsterren bekroonde Taillevent (daar eet de DF regelmatig en het was beter dan ooit), de volgende dag gevolgd door een lunch bij Magma, 1 Michelinster (een tip van Mara Grimm in haar nieuwste boek, blijf daar weg, een rampentent en ik ben nog nooit zo onsympathiek ontvangen).
De apotheose was naast het verblijf in Hotel Le Bristol (een aanrader!) het diner in het in Bristol gelegen restaurant Epicure, alwaar chef Eric Frechon de scepter zwaait. Het was een langdurig culinair orgasme. Het bonnetje voor een diner voor 2, € 1.700,-, zorgde voor een hartverzakking, die overigens ingeleid werd door de macaroni (lijkend op ossobucco-achtige pastarollen), gevuld met ganzenlever, truffel en girolles, begeleid door een stroperig ingekookte jus de veau en een saus met ganzenlever (mjam, mjam).
Ook de langoustines royale en de mousseline, afgetopt met een laag kaviaar, geserveerd in een kaviaarblik, waren absolute hoogtepunten. Ik kan weer in huilen uitbarsten als ik denk aan de gelukzalige momenten die ik daar heb gehad. Dieet-technisch niet geheel een droomlocatie, maar als je het genietertje aan wil hebben, dan is dat de plek waar je moet zijn.
Enfin, de DF verkeert op dit moment in Corsica, alwaar ZDABW ruim 20 jaar met vakantie is geweest op camping Golfo di Sogno in Porto Vecchio. De DF is niet echt een campingman en heeft bij een familiair bezoek in 2009 aan deze camping besloten dat als hij ooit de centen had, hij terug zou komen, maar dan in een fijner resort zou gaan zitten. Welk resort dat is, dat houd ik voor mijzelf, om te voorkomen dat dit resort bevolkt wordt met Nederlanders. In de afgelopen 10 dagen ben ik er geen één tegengekomen en dat houd ik graag zo!
Enfin, vlak bij camping Golfo di Sogno ligt restaurant Le Passe Temps. Le Passe Temps is een in the middle of nowhere, bij Porto Vecchio, in de baai van Cala Rossa, gelegen restaurant, dat sinds 1967 bestaat en nooit iets veranderd heeft aan het interieur en de kaart. Je kunt er pizza eten, brochettes en dikke côte de boeuf van het houtkoolvuur en beter in je leven gaat het niet worden. Helaas is de inpandige disco al jarenlang gesloten. U kent de DF, de voetjes waren zeker van de vloer gegaan.
De eigenaren zijn Carole en Jean de Lanfranchi (wiers zoon Nicolas is het af en toe toegestaan de scepter te zwaaien). De laatste keer dat ik hier was, was 2009 en een ieder die het heb aangeraden komt met verrukte verhalen terug. Je wordt er gestoken door de muggen, je zit er aan plastic campingtafels, maar geloof me, beter wordt het niet. Er zijn twee buitenkeukens. Achter de linker kachel (lees: groot houtvuur), staat een Corsicaan, die ondanks de bloedhitte geen druppel vocht verliest, en achter de recht houtgestookte pizzaoven staat een echte Italiaan.
Ik at de courgettekoekjes gevuld met feta en op het houtskoolvuur geschoeide verse mergpijpen met de geheime kruiden.
Wij vervolgden met een Pizza Napolitano:
en de fameuze brochettes:
even simpel als lekker.
De côte de boeuf heb ik maar even gelaten voor wat het is. Wat ik niet heb gelaten (en beter wel had kunnen doen) zijn de in de houtoven gegaarde aardappels met weer hetzelfde geheime kruidenmengsel. Over de Charlotte Rousse au chocolate en de profiterolles kan alleen maar zeggen: het was (te) veel. Enfin: beter wordt het niet! En in het glas vanzelfsprekend mijn favoriete Corsicaanse wijn van het huis, Clos Canarelli.
Het bonnetje: 150,–
Het weerzien met Jean en Carole was het weerzien met oude vrienden. Ik heb ZDABW nog nooit zo gelukkig gezien. ZDABW leeft graag in het verleden. Zij kijkt terug op een buitengewoon gelukkige jeugd. Voor de DF was het na het Parijse sterrenfestijn weer het moment van voetjes op de vloer. Over “voetjes op de vloer” gesproken, dat heeft de DF niet lang volgehouden. Lees mijn volgende blog.
(4 / 5)