La Posteria di Nonna Papera

Ik ben heerlijk in Milaan, alwaar het 27 graden is, alle vrouwen maat 36 (Italiaanse maat 38) hebben en prachtig zijn en het eten een droom is.

Waarom ik hier ben? Omdat ik hier toch moest zijn en de vrouw van de Dutch Foodie (gesteund door Suzie Menkes van de IHT) de “opening van het seizoen, niet wilde missen”.

Dat is het voordeel als je de Dutch Foodie bent: dan is het altijd seizoen!

De DF heeft stress, want hij “moet” jullie nog iets vertellen over zijn diners/lunches de afgelopen twee weken bij Nevy (top), In Den Gapende Eter te Leiden (feest), George WP (mwoah), Ciel Blue (Okura Amsterdam) (ok), De Doelen in Muiden (super), Le Garage (zoals altijd: goed), Vis aan de Schelde (Michiel was er niet), Duin en Kruidberg (waar was de chef?) Restaurant Het Bosch (ok, wel plastic bij de kreeft), Restaurant ” Des Horloges (Genève) en nog drie andere zaken. Maar weet u, het is best wel werken al die recensies, heb medelij!

Ik hoor u (hardop) denken: wat doet de DF eigenlijk nog meer dan eten en drinken, en “barst hij niet uit zijn vel”? En weet u, u hebt groot gelijk, maar: het is zoals het is!

Moet de DF dan100 worden? Wees nou eerlijk, dat is toch ook niet alles?

Liever 70 jaar en geleefd als een leeuw (:beest), dan 100 jaar als een grijze (sla etende) muis”, en zo is het!

Johannes is een voorbeeld.

Enfin, de DF is in Milaan, en daar is het goed toeven. Ik logeer voor heel (te) veel geld in het desiging/boutique/Hip-hotel “Straf” (nomen est omen). De DF gaat niet voor de gebaande paden, dus geen “tourist-traps” geen Michelin-kantines, het echte werk. Daar waar de Italianen hun (schoon)moeder mee naar toe zouden nemen (waar zou u haar eigenlijk mee naar toe nemen?). De sjarmante assistente van de DF, ja die, die van de “eigen mening”, zou via Tripadvisor wel even een restaurant zoeken, die de DF zou imponeren.

Kom maar op!

En zo geschiedde….

Op 15 taxi-minuten rijden (rijd je al via de app “taxi Uber”?, zo neen, direct App dwonloaden, beter, schoner en sneller wordt een taxi niet) van de Dom bevindt zich restaurant “La Posteria”, alwaar gastheer Lamberto de scepter zwaait.

Lamberto blijkt de Italiaanse evenknie van de Dutch Foodie. Hij is net zoals de DF een knappe, gespierde, sjarmante, grappige, leuke (begeerlijke) man, hordes vrouwen die hem aanbidden, hij heeft ook een lekker wijf, twee dochters, een passie voor eten, een dikke buik en een beginnende vleespet.

Lamberto herkent zijn nieuwe BFF direct, en vertelt honderd-uit. Waar hij de beste olijfolie, de beste kaas, het beste brood en vlees vandaal haalt. Dat hij het druk heeft, want dit is zijn hobby, hij is eigenlijk makelaar en projectontwikelaar.

Enfin, aan tafel!

Ik vraag hem te maken wat vers en lekker is (“alles is vers”).

We beginnen met bruscetta’s met warme paté van kippenlever, tomaten met olie en basilicum, gorgonzola “dolce” met vleugje honig, mousse van aubergine met munt en olijven. Pvd, dit was hemels! In het glas “de beste Chardonnay van Italië (Giampagnis Vieris) 2009 (zalig!). Het volgende gerecht is een spontaan bordje risotto van saffraan (ik word gek), gevolgd door een bordje verse pasta met tomatensaus, olijfolie, zwarte peper, basilicum en parmezaan (ontroerd). De fles wit is op, we stappen op advies van Lamberto over op een Siciliaanse wijn: Planeta, “Burdese” 2007 (alsof engeltjes wildplassen op je tong).

Het feest gaat door:

Gegrilde, gesneden ribeye, met olijfoli, ruccola en heel erg lekkere gebakken aardappeltjes (geen woorden meer voor), steak tartaar piemonte, met bosui en citroen (niet lekker! Te warm). Omdat de steak tartaar tegenvalt, bestellen we nog een “Milanese” (kalfsschnitzel) met ruccola. Wat een feest, alhoewel hij wel een deuk veroorzaakte in de ontluikende vriendschap met mijn nieuwe BFF, de DF deed er namelijk wat citroensap overheen, een doodzonde, aldus Lamberto.

Het wordt tijd voor een dessert, althans: alle desserts. Spontaan worden op tafel gezet de tiramisu, de chocolade- en de pruimentaart. In het glas een dessertwijn van het huis Marculan, de Torcolato uit 2009. Mjam!

We sluiten af met zelfgestookte eau de vie van “witte aardbeien”. Wat zacht, wat fijn!

Het was een memorabele avond. Zelden zo goed gegeten. De 150,00 die ik moest afrekenen stond niet in verhouding met wat we gegeten en gedronken hadden. Dat had minimaal € 375,00 moeten zijn.

Volmaakt gelukkig pak ik mijn “Uber-app” erbij en binnen 5 minuten staat er een gewassen Mercedes, met een nette chauffeur in pak voor de deur.

Het leven is goed, heel goed.

Ga hier naartoe, pak het vliegtuig en geniet, doe het gewoon! Voor €50,00 ben je in Milaan, dit mag je niet missen in je leven, nee.

In een volgend blog krijg je mijn lunchadressen. Het is de moeite en zonde waard!

La Posteria
Via Piermarini 4
Milano, Arco della Pace
Tel.: (0)233105757

20130927-005814.jpg

(Visited 58 times, 1 visits today)

1 Comment

  1. Dr. Bubbels september 27, 2013 at 5:30 pm

    wat heerlijk beschreven weer, stel dat je niet meer juridische teksten gaat schrijven, kun je deze blogs nog altijd bundelen tot een lijvig smulpapenboek..