De DF is een man van de wereld, die bij voorkeur het genietertje in de hoogste stand heeft staan.

De DF is op Ibiza met vriendjes D. en L. en het vooruitzicht van al het Spaans (keuken)schoon stemt hem intens gelukkig. Aan de binnenkant van mijn ogen zie ik calamari a la plancha, gegrilde parika’s, artisjokken, et cetera. Niets minder dan dat, want L. is een Italiaan en wij eindigen bij Trattoria del Mar,  gelegen in Eivissa,  Marina Botafoch, Ibiza. Het wordt een memorabele middag, vooral omdat ik nu van de alcohol af ben en mijn wilskracht tot het uiterste zal worden getergd.

L. staat erop dat wij zijn gast zijn in zijn favoriete restaurant, dus hij bestelt. Wij genieten van een aubergine parmigiana uit de oven: langzaam gegaarde aubergine (met (veel) Parmezaanse kaas). Wij vervolgen met carpaccio van tonijn, parmaham van speenvarken en prachtige, romige burrata met sla en tomaat.

Het leven lacht de Dutch Foodie toe.

De eerste fles gaat open, de Amerikaanse Chardonnay van Antinori de “Antica”, 2015. Een absolute topwijn. Deze fles verdampt in een oogwenk en de heren besluiten dat zij aan de rode wijn gaan. Dat gaat niet zonder slag of stoot: voordat ik het weet, zit ik midden in het spelletje “wie de langste heeft” (mannen hebben daar soms last van). De wijnkaart komt erbij en er worden grootse woorden gesproken.

We beginnen met wellicht, na Chateau Petrus, de mooiste rode wijn ter wereld, de Solaia van het huis Antinori (wij drinken het jaar 2011, niet een topjaar, maar nog steeds een buitencategorie). Het blijft niet bij één fles, het worden er drie. Deze wijn, met 80% San Giovese Druif druif, is een zogenaamde “Super Tuscan” en de beste rode wijnen die Italië heeft. Na de Solaia gaan we even vreemd en drinken wij de Sassiscaia 2013 en een Tiagnello 2011. Deze wijnen behoren ongetwijfeld ook tot de tien beste rode wijnen ter wereld, maar is na de Solaia wat te jong. Wij vervolgen met de Ornellaia 2012 (“L’incanto”), zo maar de op een na beste rode Italiaanse wijn.

Ondertussen probeer ik heimelijk de blauwe knoop dicht te houden. Mijn tafelgenoten vragen zich af waarom ik niet dronken word. Ik leg ze uit dat de DF een getrainde lever heeft….

Zo zit je in het regenachtige Nederland, en een twee en een half uur later zit je aan een terras aan de haven van Ibiza en drink je in twee uur tijd één van de 5 mooiste Italiaanse rode wijnen ter wereld. Zij ik nou net drinken? Eerlijk is eerlijk, ik heb ze allemaal geproefd, maar niet meer dan dat.

Als de grappa van het huis Sassiccaia op tafel komt, bied ik mij spontaan aan als BOB. Na vijf en een half uur lunch (met als hoofdgerecht prachtig gegrilde dorade, pasta met veel geschaafde truffel en pasta met verse kreeft) rijd ik mijn vriend naar huis, alwaar hij spontaan besluit nog een super tuscan open te trekken, dit keer de Pietroso (Villa Montosoli 2010). Deze wijn is zo schaars, al zou je hem willen kopen, dan krijg je hem nog niet. D. zou mijn vriend niet zijn als hij er niet 48 in zijn kelder heeft liggen (het is een man met een hoge gunfactor, gelijk zo de Dutch Foodie natuurlijk). Het vooruitzicht dat ik de komende weken minimaal één dag in de week op Ibiza ben, stemt mij gelukkig. Nu alleen nog de laatste 20 kilo eraf, dan is er 41 kilo af en kan ik weer voorzichtig een glaasje meedrinken.

De website is verlopen, hier steken ze gelukkig de tijd en het geld in het voedsel!

 
(4 / 5)