De Mrs. DF is eigenlijk vegetariër en drinkt niet. In het dagelijkse leven blijkt die levensfilosofie toch wat minder stellig dan wordt gedebiteerd. Ik word gebeld met de mededeling: “Ik wil een grote, goede steak eten. Waar gaan we naartoe?”

Ik twijfel even en denk na. Ik denk onder meer aan de Midtown Grill in het Marriott Hotel in Amsterdam, aan de helaas nog steeds gesloten Harbour Club, aan een Argentijns steakhouse, maar de Mrs. DF komt met Sagardi op de proppen, een restaurant onderdeel van een Baskische keten, met twee vestigingen in Spanje, waaronder één in Barcelona.

Ik moet eerlijk zeggen, met Sagardi heb ik een ongelukkige relatie. De eerste reservering heb ik afgezegd, nadat ik het blog/de recensie van Wouter Verkerk las (een trainer en adviseur en trendwatcher in horeca en gastvrijheid), de tweede keer omdat ik hoorde van een hele goede vriend dat het heel erg lang wachten is op je eten, maar onder het motto “drie maal is scheepsrecht” togen de DF en “Zij Die Alles Beter Weet” (“ZDABW”) op naar Sagardi’s.

Bij binnenkomst valt direct de chaos op en het feit dat deze tent vol is met toeristen, er is niet één Nederlander te bekennen. Nou maakt dat op zich niet uit, maar het nadeel van toeristen is dat ze vaak maar één keer komen en de restaurateur het dus helemaal iets uitmaakt of het een tevreden klant is die nog een keer terugkomt. Driekwart neemt niet eens de moeite om überhaupt een recensie in te vullen en u en ik weten dat, als je tien vriendjes vraag om een gunstige Google review of gunstige Tripadvisor recensie te schrijven, het allemaal weer goed komt.

Enfin. Wij zijn tien minuten te laat. Ik heb nog gebeld, maar de telefoon was in gesprek. Als ik binnenkom, zie ik waarom. Er staat een Spaanse mevrouw achter de bar met de rug naar de rij wachtende gasten te telefoneren. Intussen loopt personeel voorbij zonder je aan te kijken en het is onmogelijk om contact met ze te krijgen. Als er uiteindelijk een Spaans sprekende mijnheer komt, zijn de toeristen voor mij als eerste aan de beurt en het enige wat die willen is een reservering maken voor over twee dagen. Dat duurt tien minuten. Ik zie ondertussen achter de bar de Spaanse mevrouw en de twee personeelsleden met elkaar een ‘kopstootje’ drinken. Ze slaan allemaal ad fundum één of ander giftig drankje weg. Lol alom. Intussen groeit de rij van mensen die aandacht en bediening willen.

Wij zien een Nederlandstalige mijnheer met een baard en een staart voorbijkomen en mijn vrouw trekt hem aan de jas. Het is inmiddels half negen en wij staan nog steeds in de rij. De man in kwestie kijkt moeilijk, komt terug en geeft aan dat “het heel vervelend is, maar er is geen tafel vrij”. Ik geef hem aan dat dat raar is, want ik heb een bevestiging van de reservering. “Het spijt mij mijnheer, wij hebben dubbele boekingen en er zijn ook nog twee corona zieken”. Ik spreek hierop mijn verontwaardiging uit (“waarom neemt u dan vanmiddag laat nog onze reservering aan?”) en geef aan dat het personeel achter de bar met elkaar staat te kletsen en intussen drankjes staat te drinken en iedereen aan zijn lot overlaat. De manager geeft aan dat de vrouw met IT staat te telefoneren (zij lacht continu tijdens het gesprek) en biedt ons ook nog een tafel in de wachtruimte bij de entree aan. Op de tocht tussen de wachtende toeristen. Nee dank u….

De maître verontschuldigt zich en biedt een gratis diner aan. Het is allemaal heel goed bedoeld, maar ik zit niet op een gratis diner te wachten, ik zit te wachten op een maaltijd. En op donderdagavond 20:30 uur in Amsterdam een ander restaurant vinden, is geen sinecure. Nou heeft de DF een groot aantal bevriende restaurateurs, dus bij de Scheepskameel, Rijssel, Simply Fish en Ron Blaauw kan hij ongetwijfeld direct terecht, maar die zijn allemaal een beetje uit de buurt.

Wij lopen gedesillusioneerd weg, zien de rij toeristen aanzwellen en zijn eigenlijk blij dat we hier niet zijn gaan eten. Het is een tourist trap, waar je ook nog eens uren op je eten moet wachten, als je al de mazzel hebt dat je een tafel hebt nadat je een reservering hebt gemaakt.

Sagardi gaat voorgoed van de lijst. Wouter Verkerk is een held, hij had het in de eerste maand al door. Ik heb eigenlijk nog nooit iets goeds over deze zaak gehoord.

Wij gaan naar Mr. Porter in het W Hotel en ook daar een rij louter Engelssprekende mensen, zowel bij het personeel als onder de gasten. Na tien minuten zijn wij aan de beurt en kijkt het meisje van (ik denk) 19 jaar die achter de balie staat verveeld op haar IPad en zij vertelt in een seconde ons dat er echt geen plek is. Zij kijkt niet eens. Nou ken ik de manager en ik zou hem kunnen bellen, maar ook deze lui gaat het kennelijk te goed: er zijn te weinig restaurants in Amsterdam, er is te weinig personeel en er zijn te veel toeristen. Iets van een crisis zodat het “gewone normaal” weer wordt bereikt, zou niet verkeerd zijn.

Uiteindelijk lopen we naar de overkant bij de Duchess binnen en omdat ik als gast in het systeem sta, krijgen wij een tafeltje voor twee personen. Daar hebben we overigens fantastisch gegeten, met fantastische (Engelstalige) bediening. Ik vind de Duchess altijd een beetje Londen in Amsterdam. De eerste keer dat ik er at, zei ik direct: ‘Deze zaak gaat een ster krijgen”, en ik had gelijk! De beef Wellington, maar ook de entrecote met pepersaus, het piepkuiken, de tartaar van tonijn en de salade met kreeft, de heerlijke desserts (Chocolade en crème brûlée) het was allemaal uitmuntend!

Vergeet Sagardi (daarom ook geen link naar de site), en reserveer de volgende keer bij de Duchess. Daar gaat het in ieder geval goed.

http://the-duchess.com/

(0 / 5)