Mijn Madrileense vriend Eduardo is van bijzondere pluimage. Los van het feit dat hij een succesvolle M&A advocaat is, is hij tevens een begenadigd gitaarspeler, heeft hij al jarenlang op de zondag samen met zijn dochter een televisieprogramma waarin hij muziek maakt, heeft hij een gitaarwinkel en ondertussen is hij professioneel levensgenieter. Als hij de looks én de welbespraaktheid van de DF zou hebben, dan, dán zou het zijn jongere, Spaanse broer kunnen zijn.
Enfin, Eduardo vindt dat het tijd wordt om net even 100 meter buiten de eerste centrumring een culinair tochtje te maken, zodat zijn Nederlandse foodie-vriend kan zien hoe het er in Madrid aan toe gaat.
Wij stappen in de BMW cabrio van Eduardo en na een wilde tocht door de stad, waar keihard Spaanse flamenco-muziek wordt gedraaid en de ene sigaret na de andere wordt gerookt, komen wij aan bij La Castela, het restaurant van zijn vriend Petre en door Michelin in ieder geval al vier jaar bekroond met een Bib Gourmand.
Het is 12:30 uur, maar het is er al een gekkenhuis. Overal staan Spanjaarden en mijn vriend Eduardo, die van chaos houdt, heeft natuurlijk niet gereserveerd. Hij komt binnen en wordt ontvangen als ‘de verloren zoon’, en al ras staan wij aan de bar.
We eten eigenlijk alleen maar ‘pintxos’. We beginnen met een amuse van eenvoudigweg wat avocado op brood met een beetje tui, koriander en ansjovis. Zo simpel, zo verrukkelijk!
Wij vervolgen met de signature dish van de chef: kikkererwten met verse langoustines, aangemaakt met een fond van langoustines. Dit is echt het lekkerste wat er is. Eduardo staat mij hoopvol aan te kijken als ik de eerste hap neem. Hij ziet dat de DF van oor tot oor begint te glunderen en het genietertje inmiddels op stand 8 staat. Dit is feest!
Intussen is het er ijskoud, ligt er wat sneeuw op straat en laven wij ons aan bier, rode wijn, witte wijn, alles door elkaar heen. De wijn van het huis, uit de Rías Baixas smaakt voortreffelijk.
Wij vervolgen met (natuurlijk) een ‘Russian Egg’ met heerlijke ansjovis op een krakeling van zout zanddeeg.
Wij sluiten af met verse scheermessen. Wat een feest! Ik ben in zowel het verkeerde land, als in het verkeerde lichaam geboren. Kon ik maar alles eten en drinken zonder moddervet te worden, wat zou het leven dan hemels zijn….
Ik denk dat we met z’n vieren nog geen EUR 110,- kwijt waren en de eetervaring en het spektakel van de schreeuwende, renende obers en de aanwezige Spanjaarden heeft een onvergetelijke indruk op mijn gemaakt.
Zo snel als ik kan, ga ik weer terug naar deze zaak. Zeg het vooral niet voort, houd deze zaak voor jezelf. En als het even kan, probeer te reserveren (als het je lukt als toerist, ik zou het via het hotel doen).
http://restaurantelacastela.com/
(3 / 5)