Mijn vriend Ron is een topchef en begenadigd horecaondernemer, een ondernemer die experimenteert en niet bang is om de juiste keuzes te maken als een experiment niet loopt zoals hij had ingecalculeerd. Nacarat is daar een voorbeeld van. Amsterdam was kennelijk nog niet klaar voor dit Ottolenghi style restaurant. Ik at er twee keer (erg goed!), onder meer met mijn vriendin Carine.

Afgelopen vrijdag 8 februari 2019 was de grote opening van Ron Gastrobar Indonesia Downtown. Maar voordat de opening zo ver was, heeft Ron drie weken proef gedraaid in zijn restaurant. Ron, onzeker als hij is, durfde de eerste openingsdag de DF nog niet uit te nodigen, maar de tweede was hij erbij, samen met zijn vrienden Julius en Eus (Molen de Jonge Dikkert, de Veranda) en gezellig vrouwelijk gezelschap.

Ron Gastrobar Indonesia Downtown is aldus gevestigd waar voorheen Nacarat zat, op de vijfde verdieping van het Hudson’s Bay warenhuis. Gelukkig is er een eigen ingang, want Hudson’s Bay, dat gaat hem niet worden zoals de Mrs. DF zegt, en die was voorheen inkoopster bij de Bijenkorf en de Hema, dus die zal wel weten waar zij het over heeft. Enfin, Ron heeft in drie weken tijd, samen met Wim Hoopman van Hip Studio, Nacarat omgetoverd tot een modern, exotisch, Indonesisch restaurant. Wat een schitterend interieur! Achter de kachel staat Agus, de Javaanse chef, die verantwoordelijk is voor het reilen en zeilen van de Ron Indonesia restaurants. Er is één verschil met de andere Ron Indonesia restaurants, ik heb hier gerechten gegeten die ik nooit eerder in de andere restaurants heb gegeten en van sterrenwaardig niveau.

Omdat er geproefd moet worden, trekken wij een diagonaaltje (lees: we gaan van links naar rechts over en weer, van onder tot boven door de menukaart heen: alles wordt gegeten).

Gelukkig heeft DF zijn moeder bij zich om hem te helpen, of zijn (fotogenieke) moeder met haar 46 kilo een wezenlijke bijdrage levert, dat is nog maar de vraag…..

Bij binnenkomst is het een dolle boel: acrobaten voeren hun trucs uit in de gangpaden en er komt een leuke vent met een bontjas aan, die ons naar onze tafel begeleidt. Intussen komt een karretje voorbij met daarop zes soorten sambal, van mild tot zeer scherp. Als je de scherpste sambal bestelt, gaan er spontaan rode zwaailichten af en wordt er een brandblusser naast je tafel gezet.

Wij beginnen met Ikandabu, een tartaar van Albacort tonijn, bonito flakes en een taco gemaakt van soja tapioca. Lekker! We vervolgen met de lemper ikan pepesan: lemper met gerookte makreel kemtjoersaus en sambal. De sambalsauzen zijn fantastisch. Ik hoor om mij heen alleen maar gesmikkel, lofuitingen, en dan moeten we nog echt gaan beginnen. Wij krijgen de ayam puyuh: kwartelboutjes met limoen, sjalot en pittige ketjapsaus. Dit begint dicht bij één van de lekkerste dingen die ik ooit heb gegeten te komen. Intussen zie ik iedereen om mij heen aangeschoten worden, de DF doet een poging af te vallen en zit helaas aan het water. Het mag de pret niet drukken, zeker niet als de bebek mendoam wordt geserveerd: gefrituurde tempeh (een vrij grote schijf ter grootte van een ijshockeypuck, maar wel dunner), met daarop zacht gegaarde eend (draadjesvlees van eend) met rijstvermicelli en gekruide ketjapsaus. Dit is zo lekker, ik zie dat er nog een aantal over zijn en vecht met mijn vader om de laatste. Dit is echt verrukkelijk! Met dit gerecht zou ik bij Ron iedere dag willen ontbijten, lunchen en dineren. Helaas krijgen wij niet de kalfshersentjes gemarineerd in aromatische ketjap en rica guri-saus geserveerd. Intussen eet ik nog de heerlijkste loempia’s, taco’s met pittige Balinese kip en krokante kippenhuid. Deze gerechten behoren allemaal tot de streetfood selectie en kosten € 10,-. Ik vind het value for money.

Intussen kun je “gratis” van het all you can eat sambalbuffet proeven. Zoals gezegd, sambal nummer 6 zou ik niet eten zonder dat de Amsterdamse brandweer naast je tafel staat.

De kaart kent ook diverse “specials for 2”, zoals een hele geroosterde eend, een hele op houtskool gegrilde zeebaars met pesmol-saus of een tomahawk steak.

Wij vervolgen met de “satasting”, € 17,50 voor 4 stuks of € 35,- voor 8 stuks. Wij krijgen op de tafel denk ik 50 stuks. Mijn vader, die ook mee is, kan niet meer ophouden met saté eten. Het gaat maar door, en ik begrijp hem. Ik denk alleen maar aan mijn bezoek aan de afslankkliniek, wat vrij kort op dit diner volgt, en besluit het bij in totaal 5 satés te houden. Gezapig en voldaan kijk ik om mij heen en geniet ik van de eclectische goede sfeer, de superleuke bediening, aardig, internationaal en niet om een gebbetje verlegen, als tot mijn schrik de rijsttafel wordt geserveerd: 15 hapjes vanaf 2 personen voor € 37,50 per persoon. Dit is de beste rijsttafel die ik ooit in Nederland heb gegeten. Beter wordt het niet! Ik at twee weken geleden nog bij de Evergreen Spandeshoeve, maar dit is echt (veel) beter. Wij genieten van een heerlijke rendang, babi ketjap, saté gambeng, pisang goreng, sambal goreng kentang en nog vele andere lekkere gerechten.

Mijn moeder neemt inmiddels de vork en het mes van mijn vader in beslag, zodat hij niet meer kan dooreten. Die is zich half dood aan het eten, en ik begrijp het wel!

Ik vind het eten en de sfeer echt geweldig!

Ik weet van Ron dat de toeristen, en vooral de Amerikanen, gek zijn op Indonesisch eten en met name de rijsttafel. Dat begint een toeristische trekpleister te worden, hetgeen een prettige ontwikkeling is, omdat mijn generatie (de DF ziet eruit als een jonge god, maar gaat inmiddels ook bijna Abraham zien) nog opgegroeid is met ooms en tantes uit Indonesië met heerlijk Indonesisch eten, maar de volgende generatie heeft er niets mee en krijgt er ook niets van mee. Op deze manier houden de toeristen een mooie Nederlandse traditie in leven. En gelukkig kan de autochtone bevolking weer op een topadres terecht. Dit gaat een hit worden, dat zie je meteen.

Nu alleen nog Hudson’s Bay, hoe zou dat eindigen? Gelukkig heft Ron een eigen, directe lift naar zijn restaurant.

Ron Gastrobar Indonesia Downtown

https://www.rongastrobarindonesia.nl/downtown/