Terwijl ik dit schrijf, ben ik al weer terug in Nederland, en denk ik met weemoed terug aan mijn bezoek in Londen aan de Olympische Spelen met mijn nieuwe vrienden Ronald en Willemijn. Bijzonder dat je een aantal dagen op pad kunt gaan met mensen die je eerder niet goed kende en gelijk denken en zijn. Een dankbaar moment.
Mijn vrind Brink zit nog in Londen, en eet in de restaurants waar ik geen tijd voor had, maar die ik hem heb aanbevolen (en waar ik oh zo graag had gegeten, gelukkig brengt hij gedetailleerd verslag uit): de Israelische chef Ottolenghi en St. John, zag de eerste foto van gebakken niertjes al voorbijkomen, en zo hoort het!
Enfin, genoeg sentimenteel geouweneel, op naar Roux at Parliament Square.
Michel Roux jr. wordt ook wel de “marathon chef genoemd”. Michael heeft een beroemde vader en oom; Albert en Michael Roux, een van de eerste drie sterren chefs in London met hun restaurant “La Gavroche”, thans geleid door Michael jr. en twee sterren. Ik was er twee jaar geleden, niet de moeite waard. Waar die twee sterren vandaan komen is mij een raadsel. Je wordt daar zo ongeveer verplicht het menu te kiezen, en vervolgens krijgt het hele restaurant op hetzelfde moment hetzelfde gerecht.
Tja, wat zal ik eens zeggen van Roux at Parliament Square? in het kort: eten goed, personeel arrogant, ster niet geheel verdiend.
Als amuse kir royal met brandade van kabeljauw. Goed, zo maken ze hem in Rio ook.
We aten als entree Engelse krab met ijs van avocado, gazpacho en “Royal Baccari caviar”. Lekker, alhoewel dat experimentele avocado ijs van mij niet hoeft. In het glas een Sancerre uit de Loire van Daniel Chotard, jaargang 2010. Lekker.
Als piece lamszadel, sucade van lam, verse doperwtjes en schotse Girolles. Mijn tafelgenote houdt niet van lamsvlees, maar die trapte vol in de sucade. Wat lekker zeg! Fijntjes wees ik haar na de eerste hap dat het lamsvlees was, en ja hoor, de rest kwam mijn kant op, mooi! In het glas een Lalande de pomerol 2008, van chateau la Croix des Moinse 2008. Heerlijk.
Het nagerecht was wat apart. Het zag er ietwat onsmakelijk uit, maar geloof me, de sabyon van chocolade was heerlijk.
Het restaurant ligt 150 meter van de Big Ben en 100 meter van Downingstreet nummer 10, centraal gelegen, het eten is goed, het restaurant ongezellig en het personeel is arrogant. Gelet op de brede keuze in Londen, zou ik dit restaurant daarom even links laten liggen. Er is nog zoveel moois om te eten!
Roux at Parliament Square
11 Great George Street
London
Tel.: 00 44 20 7334 3737
Bookings@rouxaps.co.uk
Het draadjes vlees (lam!) vond ik wel lekker! En waar blijft de blog over de winkel van Ottolenghi, op ‘Catbury road’? ik heb foto’s en film in de aanbieding.
Gisteren Locanda Locatelli! Wat een feest was het daar weer zeg. Met Pleun aan zelfde tafel als half jaar geleden op mijn verjaardag. Zij trapte af met Locatelli’s variant op de tosti: een bord vol de allermooiste parmaham en daarnaast een kom met warme rolletjes van pizzadeeg bestrooid met parmezaanse kaas. Ik kreeg toen gefrituurde kalfspoot met sla en mosterdfruit. Heerlijk. Daarna voor Pleun de gnocci met girolles en voor mij een spaghetti met ansjovis, zucchine en bottharga; beide verrukkelijk. Als secondo
…. Zo’n iPhone blijft onbetrouwbaar; zomaar versturen, zonder dat ik daartoe opdracht gaf! Enfin, als secondi kregen wij lam (Pleun) en kalfslever. Ook heerlijk!! Bijna onderuit deelden we nog een tiramisu, maar meer nog waren we onder de indruk van de amandelkoekjes bij de koffie. Die gaan we thuis maar eens rap namaken. Sowieso een fijn voornemen na zo’n geweldige culinaire ervaring om thuis weer lekker aan de gang te gaan met dat inspirerende kookboek van de grote Locatelli. Goed, op naar het ontbijt en dan naar de markt op Portobello Road!!