Le Temps de Cerises in Fayence, het Walhalla van Zonnekoning Lodewijk I

De DF is niet alleen een levensgenieter, maar ook de ideale schoonzoon. Voor de geoefende lezer zal het oud nieuws zijn, maar de DF is ooit getrouwd in Seillans met “zij die alles beter weet”. Seillans ligt naast Fayence. Mijn schoonmoeder, toentertijd woonachtig in Seillans, wil graag nog één keer langs haar oude huis en alle favoriete restaurants. Dan kun je eigenlijk niet om Le Temps de Cerises heen. Le Temps de Cerises is de huiskamer van menig Fransoos alsmede van de in Frankrijk en in de Provence verblijvende Nederlanders, zonder dat dat een “Friet van Piet” is geworden. Dat ligt ook aan de patron, de uiterst charmante, goed kokende Zonnekoning Lodewijk Schröder. Lodewijk heet hier vanzelfsprekend “Louis”.

Ik reis met mijn schoonmoeder langs de kapel waarin ik getrouwd ben, we slapen in het hotel Le Deux Rocs, waar ik de huwelijksnacht met zij die alles beter weet heb doorgebracht. Overigens een fantastisch charmant hotel en nog steeds een absolute aanrader. We eten bij diverse plekken, zoals het restaurant in Seillans, wat eveneens door een Nederlander word bestuurd, Chez Hugo. Hugo is licht contactgestoord en “hét is het niet meer”.

Wij eten ook bij La Camandoule, de oude molen. Leuke zaak, maar het is het allemaal net niet. Best gek dat je dan uiteindelijk je beste eetervaring aan de Côte hebt bij een door een Nederlander al met 20 jaar vol passie gedreven restaurant. En eigenlijk is het niet gek, want Lodewijk is een vakman. Lodewijk had eigenlijk, net zoals zijn vader, orthopedisch chirurg moeten worden, en toen hij het voor zijn vader uiterst teleurstellende gesprek had, waarin hij mededeelde dat hij kok wilde worden, zou zijn vader de memorabele woorden hebben gesproken: “Zorg dan wel dat je de allerbeste wordt”. Lodewijk is zeker de allerbeste van Fayence en nog ver daarbuiten.

Bij binnenkomst wordt ik allerhartelijkst begroet en moet ik hem natuurlijk de hartelijke groeten overbrengen van mijn grote vriend Julius. Er zitten Nederlanders, maar er zitten ook Fransen in de uitverkochte zaak. De DF heeft vanzelfsprekend vooraf de menukaart bestudeerd en ging al de hele middag watertandend door het leven. Lodewijk zet het menu, dat regelmatig wisselt, op een krijtbord schuin tegenover onze tafel. wat een heerlijke gerechten allemaal.

Voorde Nederlander die thuis mist, serveert Lodewijk een heuse rijsttafel. Wij hadden net bij Ron Indonesia gegeten in hometown Laren, dus die slaan wij even over.

Lodewijk heeft namelijk een huisgemaakte terrine, die zalig is, met een licht pittige uiencompote. Zo geschiedde. Het genietertje stond aan, zeker toen de ongefilterde Morgon Côte Du Puy 2020 op tafel kwam. Inmiddels keuvelt mijn schoonmoeder er vrolijk op los, en opeens weet ik van wie mijn vrouw, “zij die alles beter weet”, het heeft. Niet van mijn schoonmoeder natuurlijk…..

Enfin.

Wij vervolgen met de specialiteit van de chef. De chef maakt al 20 jaar niertjes met mosterdsaus. Ik ben gek op niertjes, alleen als je ze zelf schoonmaakt, dan vind ik die urinegeur altijd zo onprettig, dat de eetlust mij een beetje vergaat. Hoe fijn als een ander het voor je doet. Lodewijk vertelt mij ondertussen dat hij een jeugdtalent uit Noorwegen, van Nederlandse komaf, van 19 jaar oud in de keuken heeft staan en dat zijn afwasser door hem is opgeleid tot souschef, en dat blijkt ook een natuurtalent te zijn. De laatste keer dat ik niertjes at (niet bij Lodewijk), waren ze nog rauw en bloederig van binnen. Na zo’n eetervaring doe je het niet snel weer, maar bij Lodewijk durf ik het wel aan, want ik herinner mij nog dat hij de niertjes heel dun schaaft, ze kort aanzet en dan zijn fameuze mosterdsaus er overheen giet. De niertjes roken zo lekker, dat ik van gretigheid schier vergeten ben een foto van het gerecht te maken. Ook de DF, is uiteindelijk maar een feilbaar mensch. Lekker was het, mijn god wat een feest.

Wij nemen nog een heerlijk dessert “Nougat Glacé” met gezouten caramel, heerlijk!

Al pratend komen Lodewijk en de DF erachter dat zij beiden (een maand na elkaar) gelukkig zijn getrouwd in de “Chapelle de Notre Dame de l’Ormeau” in het aanpalende Seillans door pastor “Père Benoit”. Wat een toeval. De DF ratelt nog de twee anekdotes over Père Benoit op: de eerste is dat hij met de door de DF meegenomen Nederlandse pastoor de avond voor de huwelijksvoltrekking was gaan eten en onze pastoor samen met Père Benoit zo dronken zijn geworden, dat onze pastoor bij het openen van de autodeur zo vanuit zijn stoel straallazerus de straat viel. De twee anekdote is dat Père Benoit het in hetzelfde dorp met vier vrouwen hielt en toen dat uitkwam hij het dorp is ontvlucht, de kranten stonden er bol van, smullen! Het huwelijk van de DF heeft een gelukkig gesternte met zo’n pastoor.

Het werd een ware feestavond, inclusief een overvloed aan extra glazen rode wijn en mijn 78-jarige schoonmoeder, die de ene na de andere limoncello wegtikte. Dat kreng is niet dronken te krijgen.Het goede nieuws is dat we er zo vaak zijn geweest, dat wij de weg blind naar huis konden vinden. Op dit soort momenten is een “meerijdende” schoonmoeder opeens een voordeel.

Helaas is de DF er te oud voor, maar Lodewijk, die eruit ziet als een veertiger, blijkt 62 te zijn en wil de zaak overdoen aan een jong stel. De DF weet de koopprijs, en dat is een prijs waarbij je iemand wat gunt. Dus jonge chef met ega, als jullie je droom willen waarmaken in Frankrijk en je wilt een restaurant, wat al 20 jaar draait als een tierelier, voor een in mijn ogen zachte prijs, neem contact op met de DF, dan helpt hij je verder.

Le Temps de Cerises, een aanrader!